Ik ben Michelle en woon met mijn man en twee dochters op de Veluwe. Avontuurlijke reizen vind ik fantastisch en ik heb samen met mijn gezin al heel wat van de wereld gezien. Ik schrijf eerlijk en ongenuanceerd over mijn tekortkomingen, uitdagingen én successen binnen het reizen en het ouderschap. Dit alles overgoten met een sausje van humor en een dikke vette knipoog.
Een aantal blogs zijn ook gepubliceerd op de verschillende platforms van De Club van Relaxte Moeders.
‘Sorry hoor,’ zegt Marcel licht geërgerd na mijn onredelijke uitval. Op zijn simpele vraag om hem te helpen met het inklappen van de tent had ik heftiger gereageerd dan nodig want ik hoorde even iets teveel geluiden door elkaar. Er werd niet alleen door Marcel tegen me gepraat, maar er zeurde ook een negenjarige voor de zesentachtigste keer die dag om snoep terwijl haar vijfjarige zusje een langdradig betoog hield – met alle haperingen en herhalingen die voor een kleuter zo kenmerkend zijn – over een tekenfilm die ze had gezien. Zelf probeerde ik een appje te lezen, scheen de zon heel fel en ging die muggenbult ineens ontzettend jeuken. Kortsluiting als gevolg.
We zijn al een paar weken aan het rondrijden en kamperen door Oeganda en steeds behoorlijk op elkaar aangewezen. Hoewel ik het heerlijk vind om met mijn drie liefste mensen op avontuur te zijn, wil ik soms héél even dat NIEMAND tegen me praat. Ik doe soms verwoede pogingen een boek te lezen, maar word na elke zin onderbroken door een ‘mama?’ of een ‘Mies?’ gevolgd door een vraag. En na de tiende keer val ik dus uit. Als een viswijf. En ben ik het tegenovergestelde van die serene instamoeders die je tegenwoordig ook wel ziet. Je weet wel, de ‘trad wives’ die glimlachend in zwierige jurken met engelengeduld eindeloos spelletjes doen met hun instaperfect kinderen.
Maar goed, ik ben een echt mens en wil soms gewoon even alleen zijn met mijn gedachten, al is het maar een kwartier. Maar bevangen door schuldgevoel durf ik dat niet te pakken, waardoor de opgebouwde frustratie er ineens uit knalt en dat is een hoop gezeik.
‘Mies, ga gewoon een half uur of een uur iets voor jezelf doen, ik ga wel naar het zwembad met die meiden,’ zegt Marcel na mijn klaagzang over het feit dat ik oordoppen mee had moeten nemen.
Dus ineens zit ik, met een boek en iets te drinken, daar waar niemand me kan zien, en waar -belangrijk- niemand me iets kan vragen. Na precies 32 minuten ben ik weer opgeladen en klaar om met Nova te kleuren, een potje Uno met Amber te spelen of met z’n vieren beestjes te kijken in deze mooie Afrikaanse omgeving. Ik voel me als herboren.
‘Als jij ook een keer alleen wil zijn, dan moet je het zeggen hoor,’ vraag ik Marcel als we ’s avonds met een biertje bij de tent zitten.
‘Nee joh het is goed,’ zegt hij afwijkend.
‘Huh? Nee zeg nou, want als jij even wil lezen ofzo dan is dat echt goed,’ dwing ik.
‘Nee, hoeft niet.’
‘Zeg nou wat je wil!’
‘Nou euh…geen gezeik.’
‘Alle kleuters moeten maandag in groen shirt naar school.’
‘Vergeet geen shaker te knutselen voor het eindfeest!’
‘Wie wil een groepje kinderen uit groep 6 naar de musical rijden?’
‘Vergeet het rapport niet in te leveren!’ Lees verder
‘Ik heb mijn rapport bij me,’ zegt Amber op woensdagmiddag. ‘Oh leuk, heb je zelf al gekeken?’ vraag ik zo neutraal mogelijk. ‘Nee nog niet.’
Ik denk terug aan haar rapport van vorig jaar en hoe ze haar hoofd verschrikt schudde toen ik haar vroeg of ze haar rapport aan opa en oma wilde laten zien. ‘Nee…,’ had ze zachtjes gezegd en mijn hart brak in duizend stukjes van de schaamte die ik toen op haar normaal zo sprankelende gezichtje zag. Nog voor haar opa en oma het door hadden, had ik het rapport onder een stapel kranten weggemoffeld, maar ik kon wel janken.
De zoektocht op Google is ingewikkeld, maar leerzaam. Zo ben ik erachter gekomen dat men spreekt over ‘voetbaltenue’, in plaats van het door mij ingevoerde ‘voetbalpakje’. Een term die oneerbiedig voelde in deze -voor mij onverwacht bloedserieuze- afdeling van het internet waar ik tot een half uur geleden nog nooit mee in aanraking was geweest.
Het lijkt alsof onzichtbare handen me de donkere diepte in trekken. Op mijn duikhorloge zie ik de meters oplopen, 28 meter…29 meter. Ik blaas telkens wat lucht in mijn vest, wat – net als het trappen met mijn vinnen- niet het gewenste stijgen veroorzaakt en ik vraag me ineens af hoe diep de zee hier eigenlijk is.
Driftig tik ik op de naam van mijn man op het schermpje van mijn auto en wacht ongeduldig tot hij opneemt. ‘Mars! ik sta in een file from hell, en de navigatie geeft aan dat ik kwart voor zes thuis ben, maar ik moet dus tien voor zes weg, dus als ik zo thuiskom moet ik meteen weer weg, wil je Amber haar hesje aandoen en haar rugtas vullen zodat we meteen wegkunnen?! Oh en ik heb geen tijd om te eten, dus wil je een boterham voor me smeren, dan eet ik die wel in de auto!’ ratel ik voordat hij ook maar een ‘hoi Mies’ kan uitbrengen. Ik ben weer eens veel te laat van kantoor vertrokken waardoor het straks billenknijpen wordt om op tijd bij de tweede avond van de Avondvierdaagse te kunnen zijn. De hele weg naar huis zit ik dus met grote ogen en zweethanden om het stuur de rest van het verkeer weg te kijken.
‘Wie is dat?’ vraag ik over het personage dat ik op onze tablet zie. ‘Dat is Djamila, zij speelt Julia. En dat is Nick, hij en Julia gaan aan het einde kussen,’ zegt ze met een vies gezicht. Lees verder
Nova is wat sip en wil graag dat je haar komt halen,’ zegt de moeder van het vriendinnetje, waar mijn dochter vanmiddag een speelafspraakje mee heeft, door de telefoon.
‘Ik ga Nova halen,’ zeg ik teleurgesteld tegen Marcel als ik mijn jas aantrek.
‘Sjonge jonge, alweer?’
‘Doe je nu cool?’ vraag ik Amber verschillende keren als we in de rij voor de incheckbalie staan. De rollende ogen van mijn negenjarige dochter zijn daarna niet van de lucht. Een paar weken terug vertelde ze me dat ze op vliegvelden altijd cool doet om indruk te maken op eventueel aanwezige leeftijdsgenoten.
‘Gast,’ had ze op mijn harde lachen gereageerd.
‘Ben ík eigenlijk cool?’ vraag ik als we richting de gate lopen en haar blik zegt genoeg.
‘En als ik dit dansje doe?’
‘Mama. Letterlijk. Jij bent echt raar,’ is haar observatie over mijn Wednesday-dansje.
‘Hé papa, mama be like,’ zegt ze tegen Marcel waarna ze mijn moves imiteert.
Het wachten op een vliegtuig was nog nooit zo leuk. Want ik weet heus wel dat ik in de ogen van mijn dochter ver onderaan de coolheid-lijst sta, maar haar opgetrokken wenkbrauwen en schaamtevolle blikken werken gewoon op mijn lachspieren. ‘Je ziet er wel cool uit, maar je bént niet cool,’ verduidelijkte ze laatst. Echt, je kon me opvegen.
Wanneer we wachten tot we mogen boarden observeer ik haar met grote ogen als Freek Vonk een zeldzame hagedis. De omslag van kind naar puber is de laatste maanden ineens zo duidelijk. Dit gaat me allemaal veel te snel, maar tot mijn verbazing wint de fascinatie het van de weemoed. Dat haar mentale groeispurt op dit moment gepaard gaat met hilarische momenten helpt hier wel bij moet ik eerlijk zeggen. En die momenten zijn er tegenwoordig dagelijks. Meestal gecombineerd met schaamte voor haar moeder. Zo kreeg ik laatst ’s avonds op mijn kop dat ik naar haar gezwaaid had toen ik langs haar klas liep. Want wat als haar klasgenoten hadden gezien dat ze een moeder heeft die zwaait? Je zou voor minder een emigratie in gang zetten.
‘Ik ga later een boek schrijven,’ zei ze eens na weer zo’n schaamtevolle actie van mijn kant. ‘Die noem ik dan ‘De Beschamende Moeder’. Pijn in mijn buik van het lachen had ik toen.
Bij de gate maakt ze vlogs, die ze vervolgens naar de gezinsapp stuurt; filmpjes over het wachten op een vliegtuig met je ouders, en dat het toch wel écht gedoe is dat je je eigen tas moet tillen. Ik vind ze geweldig en lig gevouwen.
Ik kijk naar haar. Wat is ze toch cool en slim en grappig en wat doet ze dat opgroeien toch goed. Echt, kom maar op met die puberteit. We gaan er een leuke tijd van maken.
Maar dan word ik plotseling keihard uitgelachen. Ik herken de lach meteen, want ik ben het zelf….vanuit de toekomst.
‘Gast,’ mompel ik tegen mezelf.
Als je naar binnen gaat zonder te vragen dan krijg je een probleem, stond er in dwingende letters op het blaadje dat Amber vol vuur op haar deur had geplakt. Het had meer weg van een dreigement dan van een waarschuwing. Maar was kennelijk wel nodig om haar kamer te beschermen tegen de grijphandjes van haar kleine zusje. Want de kamer van Amber heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Nova, en met het omvallen van een sieradenbakje was er -weer eens- een grens bereikt.