‘Mevrouw komt voor een abortus-curettage,’ hoor ik de verpleegkundigen tegen elkaar zeggen wanneer ik naar de operatiekamer word gerold. Ik zie een schrikreactie bij de 18-jarige stagiaire.
‘Geen zorgen, het is al dood,’ wil ik zeggen, maar mijn zwarte humor verliest het van de spanning die ik al weken voel.

Lees verder →

‘Ik moet onwijs nodig plassen!’
‘Jezus Amber, ik heb het je net nog gevraagd bij opa en oma.’
‘ja, maar toen hoefde ik nog niet.’
‘We zitten nu op de snelweg, dus je moet het even ophouden.’
‘Nou, dan stop je toch even bij het tankstation? Dan kunnen we meteen een ijsje kopen, of een snoepje.’
‘Jaaa, een snoepje.’
‘Nee natuurlijk niet! En je houdt het maar even op, lukt dat?’
‘Hmmm okee.’
‘Ik ook snoepje!’
‘Nee Nova, je krijgt geen snoepje. Nee niet huilen. Amber, troost je zusje even alsjeblieft.’
‘Doe het zelf maar.’
‘Amber! Doe nou even, ik ben aan het rijden.’
‘Nou okee.’
‘Dank je lieverd.’

Lees verder →

‘Ik ga gewoon, het komt wel goed,’ zeg ik terwijl ik opgekruld op de badkamervloer lig.
‘Doe niet zo achterlijk, je bent ziek!’
Wil jij de meiden wegbrengen? vraag ik, en probeer Marcel zijn opmerking te ontwijken.
‘Ja tuurlijk, maar je moet je gewoon ziek melden joh.’
‘Neehee, ik ben nu al opgemaakt.’
‘Dat slaat natuurlijk nergens op.’
‘Ga nou maar, anders komen ze te laat.’

Lees verder →

Als een emmer koud water in mijn gezicht, zo voel ik me bij het zien van onze 4×4 met ingeslagen ruit. De scherven in de maxi cosi geven me een rotgevoel. En dat wordt erger bij het zien van de rest van de achterbank, waar heel duidelijk een van onze tassen ontbreekt. Een tas met allerlei kleren die ik zorgvuldig voor deze reis had uitgezocht. Kleren voor ons én onze Amber van zes maanden oud. Diezelfde Amber die nu lief bij mij in de draagzak aan het pruttelen is. Niet wetende van de stress die zich van haar ouders meester maakt. Waar we net nog ontspannen door de Namibische hoofdstad Windhoek rondliepen, om even snel een permit voor een wildpark te halen, staan we nu bezweet ons verhaal te doen aan de plaatselijke Politie.

Lees verder →

‘Waarom is ze boos?’ vraagt Marcel over onze dochter die zojuist stampvoetend naar haar kamer is gerend. ‘Volgens mij lukte dat spelletje niet dat ze net aan het spelen was,’ zeg ik twijfelend, want tegenwoordig kan het van alles zijn.

Onze Amber is een geweldig lief meisje maar kan zich met haar zeven jaar soms gedragen als een zestienjarige puber. Dat varieert van hele bijdehante opmerkingen -waar ik om moet lachen omdat ze zo gevat zijn- tot plotselinge boze uitbarstingen. Dit probeer ik aan te pakken zoals alles in mijn opvoedstrategie: op gevoel, en dat gaat best goed. Haar temperament heeft ze overduidelijk van mij, dus bij ontploffingen hoef ik niet heel diep na te denken wat ze nodig heeft. Maar om te kijken of ik toch iets over het hoofd zie hebben wij sinds kort het boekje Emotieklets in huis.

Lees verder →

‘Ga jíj koken?’ vraagt ze met een gezicht vol achterdocht en ongeloof, als ze de keuken binnenkomt waar ik koortsachtig heen en weer loop, op zoek naar de spullen die ik nodig heb. ‘Ja, leuk he?’ zeg ik zo opgewekt mogelijk tegen Amber, zodat ik het zelf ook geloof. Want ‘leuk’ vind ik dit eigenlijk verre van. ‘Wat ga je koken dan? Risottorijst?’ klinkt het hoopvol. ‘Nee lieverd, dat is Champions League, we eten een soort pasta. En ga maar even met je zusje spelen, ik roep wel als het klaar is.’

Lees verder →

‘Mars, Mars! Dat staafje van die schroevendraaier is gewoon een magneet!’ roep ik alsof ik net leven op Saturnus heb ontdekt. Ik ren naar beneden waar Marcel een wand van onze woonkamer staat te verven en toon hem trots de schroevendraaier met een spijkertje eraan vastgeplakt.
‘Euh ja, dat is vaak zo,’ zegt hij met een opgetrokken wenkbrauw.
‘Oh echt..? Nou ja, weer wat geleerd dan maar.’

Lees verder →

Adam Horovitz -aka Ad-Rock- zei het in de Beastie Boys-documentaire, net na een hartverscheurend betoog over zijn aan kanker overleden medebandlid en vriend MCA. Hij vertelde dat ze ondanks de druk van de succesjaren van hun band toch altijd veel lol met elkaar hebben gehad.
‘Because funny is important,’ zei hij. Ik moest er om heel veel redenen een beetje van huilen. 

Lees verder →

Het ene interieur is nog mooier dan het andere. Ik zie sfeervolle hallen, marmeren bijzettafeltjes en mooie lampen. Alles in de meest trendy kleuren. En ik wil het allemaal, want het lijkt me heerlijk om in zo’n perfect interieur te wonen. Zo lekker opgeruimd ook. Met een zucht sluit ik de Pinterest-app en leg mijn telefoon weg. Want ook dit voelt overweldigend, zoals eigenlijk alles binnen ons verhuisproces. Hoe krijg ik in godsnaam een Pinterest-interieur? Ik heb daar namelijk niet bepaald de vaardigheden voor. En tóch wil ik het, denk ik stampvoetend. Lees verder →