Adam Horovitz -aka Ad-Rock- zei het in de Beastie Boys-documentaire, net na een hartverscheurend betoog over zijn aan kanker overleden medebandlid en vriend MCA. Hij vertelde dat ze ondanks de druk van de succesjaren van hun band toch altijd veel lol met elkaar hebben gehad.
‘Because funny is important,’ zei hij. Ik moest er om heel veel redenen een beetje van huilen.
Het ene interieur is nog mooier dan het andere. Ik zie sfeervolle hallen, marmeren bijzettafeltjes en mooie lampen. Alles in de meest trendy kleuren. En ik wil het allemaal, want het lijkt me heerlijk om in zo’n perfect interieur te wonen. Zo lekker opgeruimd ook. Met een zucht sluit ik de Pinterest-app en leg mijn telefoon weg. Want ook dit voelt overweldigend, zoals eigenlijk alles binnen ons verhuisproces. Hoe krijg ik in godsnaam een Pinterest-interieur? Ik heb daar namelijk niet bepaald de vaardigheden voor. En tóch wil ik het, denk ik stampvoetend. Lees verder
‘Mama, waarom heb jij eigenlijk altijd make-up op?’ vraagt ze terwijl ze me vanaf tien centimeter afstand onderzoekend aankijkt. Ik zit midden in het typen van een belangrijke mail en kijk haar verwilderd aan. Amber is een ster in moeilijke vragen stellen op momenten dat het nét niet helemaal uitkomt. Ze doet dit nou nooit onder het eten als ze na ons ‘hoe was het op school’-verhoor ‘best’, ‘goed’ en/of ‘leuk’ heeft geantwoord.
‘Cabin crew take your seats,’ klinkt het vanuit de cockpit. Ik zie hoe Marcel aan het worstelen is met onze tweejarige die uiteraard niets te maken heeft met het teken ‘stoelriemen vast’ en ben blij dat haar grote zus verdiept is in de inflight entertainment. Gespannen kijk ik uit het raam of ik al politieauto’s zie om het vliegtuig te stoppen en ons allemaal naar huis te sturen. Je weet wel, zoals in films.
Even daarvoor had ik zenuwachtig over het vliegveld gelopen alsof ik illegale goederen aan het smokkelen was. Want wanneer zouden we te horen krijgen dat we niet mochten vertrekken omdat de grenzen dicht zouden gaan, er weer een nieuwe variant om de hoek was komen kijken of een van de andere duizend redenen? Ik keek nergens meer van op.
Pats! Hoor ik vanuit de woonkamer.
‘Godsamme!’ roep ik zoals wel vaker.
‘Oh mama, dat mag je niet zeggen hoor!’ wijst Amber me terecht.
‘Dat klopt Amber, maar mama is een tokkie,’ zegt Marcel terwijl hij me grijnzend aankijkt.
‘Jaaahaaa, maar dit is al de zoveelste bal!’ verdedig ik me, want ik hoef niet eens te kijken om te weten dat er zojuist wéér een kerstbal gesneuveld is.
Mijn jongste van twee is zich dit jaar zeer bewust van kerst en alle bijbehorende decoratie, maar dit heeft ook als resultaat dat ze zich iets te verantwoordelijk voelt voor de versiering. Wat betekent dat ze steeds alle kerstballen verhangt. Lief natuurlijk, maar ook onhandig met die kleine peuterknuistjes. En veel te bevorderlijk voor mijn slechte gewoonte.
Amber kijkt me vragend aan, terwijl ze met haar telefoon zwaait.
‘Is goed schat, ga maar even iets kijken,’ zeg ik.
Normaal gesproken probeer ik de schermtijd te beperken, maar na vier dagen quarantaine en politieagent spelen tijdens het thuisonderwijs heb ik helemaal geen zin om hier een gevecht over aan te gaan. Het is net alsof we terug in de tijd zijn. In de eerste lockdown liep ik ook de hele dag lamlendig, zonder make up in veel te comfortabele kleren door het huis. Ik ga op de bank zitten en kijk naar de troep die onze twee meiden, okee wij alle vier, hebben gemaakt. Terwijl ik me afvraag of het raar is om op dinsdagmiddag een fles wijn open te trekken denk ik aan de plannen die ik had toen deze quarantaine zich aandiende. Ik zou volle bak gaan Pinteresten voor ons nieuwe huis, Sint-aankopen doen en aan het fotoboek werken. Alleen de online Sint-aankopen zijn gelukt, in de rest heb ik geen reet zin. Ik ben blij dat het de Sinterklaas-periode is, want met twee believers in huis geeft dat in ieder geval elke avond iets leuks om naar uit te kijken.
‘Wat zit je nou te mokken?’ vraag ik aan onze 7-jarige dochter tijdens het aankleden.
‘Ik vind dit vest helemaal niet leuk,’ zegt Amber met een gezicht op onweer.
‘Hoe kan dat nou, je hebt ‘m zelf uitgekozen laatst!’
‘Ja maar nu vind ik ‘m niet meer leuk.’
Ik snap hier helemaal niets van en vind het roze vest juist superleuk en het staat haar fantastisch. Eigenlijk heb ik hier ook helemaal geen tijd voor nu, zo’n tien minuten voordat ze in de klas moet zitten.
‘Wat is er niet goed aan dan?’ vraag ik ongeduldig.
‘Hij is niet cool,’ zegt ze beteuterd.
Waarom synchroniseert dat pokke ding nou niet?! denk ik verhit.
Driftig ververs ik voor de 16de keer mijn Strava-app, maar er gebeurt niets.
Voor mijn gevoel heb ik nu dus voor niets gerend, want heb je überhaupt gerend als het niet op Strava staat? Ik gooi mijn telefoon opzij en terwijl ik mijn hardloopschoenen uittrek moet ik ineens denken aan een jaar of zes geleden toen ik nooit aan sport deed. Als ik toen toch wist hoe ik nu als een debiel met een hardloop-app in de weer ben… ik zou mezelf keihard uitlachen. Sterker nog; 2015-Michelle zou 2021-Michelle háten. Met dat achterlijke geren. Sporten was voor sukkels, niet voor coole mensen zoals ik.
Wat kan dat verkeren, want ineens zag ook ik het licht. Een licht dat ik overigens zelf heb aangestoken, omdat het maar eens afgelopen moest zijn met die onfitte toestand.
Het ging al snel compleet de andere kant op. Ik ben nu namelijk die irritante 10.000 stappen per dag Jehova. Maar ik ben vooral die veel te blije hardloper die er plezier aan beleeft om meerdere keren per week hele enden stuk te gaan door regen, wind of bloedhitte. Die hier graag over praat met mensen die er meer verstand van hebben en hen het hardloopshirt van het lijf vraagt. Die alles wil weten over tijden en vooral; het verbeteren daarvan, en daarom dus bijna religieus gebruik maakt van ren-app Strava.
Over een paar maanden ga ik zelfs meedoen aan de 20 van Alphen. De prestatieloop die ik ooit zo verafschuwde omdat hier een hoop Alphense wegen voor worden afgesloten. Toevallig áltijd wanneer ik in Alphen was én op tijd ergens moest zijn. Dan rolde ik met mijn ogen naar die groep veel te opgewekte hardlopers. Nu ga ik daar dus tussen lopen met mijn blije bakkes en doen mensen dat ongetwijfeld naar mij.
Voor het slapen gaan check ik vloekend mijn Strava. Weer niks.
In de ochtend heeft ie mijn loopje eindelijk gesynchroniseerd. Wát een opluchting, het rondje was gelukkig niet voor niets. Ik kan het hoongelach van 2015-Michelle hóren.
Nee dat meen je niet, denk ik als ik in de kartonnen doos kijk. Marcel en ik zijn op onze rommelige zolder, waar we in het kader van onze verhuizing spullen aan het uitzoeken zijn om naar de stort te brengen. Alles voor het strakke Funda-huis dat we nu moeten creëren voor de foto’s in de verkoopadvertentie.
Ik kijk in een doos die lange tijd ongeopend was.
‘Heb je deze nou nog steeds?’ zeg ik ontzet terwijl ik er een paar klompachtige verstofte bruine schoenen uit haal.
‘Ja waarom niet, misschien doe ik ze ooit nog aan,’ reageert hij schouderophalend.
Ik zucht hard en doe mijn best me in te houden. Het is niet de eerste keer dat die vreselijke schoenen ter discussie staan.
‘Sinds wanneer heb je deze eigenlijk?’ probeer ik zo neutraal mogelijk.
‘Nou we hadden volgens mij net verkering.’
‘Mars, we waren van de zomer twintig jaar bij elkaar!’ roep ik. ‘En waarom draag je ze überhaupt nooit?’
‘Nou, ze zijn wat krap, dus misschien als ik ouder ben en ik krimp…’
‘Ze worden nóóit meer hip! Gooi weg die ellende! Je lijkt wel een hoarder!’
‘Moet jij zeggen met je babykleertjes in je kofferbak,’ kaatst hij terug.
‘Nou, wat vond je ervan?’ vraagt Marcel wanneer we terug naar huis lopen.
‘Wat vond jíj ervan?’ kaats ik terug.
‘Ja fantastisch’ zegt hij meteen.
Daar was ik al bang voor, hij vindt het ook.
Even daarvoor waren we in een huis met een tuin groot genoeg om een klein parkje te creëren waarin we eindeloze zomers wijntjes kunnen drinken tussen onze zelfgekweekte groenten, kruiden en bloemen. Het huis is groot, licht en helemaal af, dus klussen wordt godzijdank tot een minimum beperkt. Dit alles mooi gelegen en op loopafstand van ons huidige huis. Amber hoeft niet eens van school of afscheid te nemen van vriendinnen. Perfect dus. De makelaar geeft ons een week om te beslissen én te bieden.
‘We hebben het er thuis wel over,’ zeg ik.
‘Dat is goed,’ en hij pakt mijn hand.