‘Ik wíl geen jurk met een legging aan, ik wil alleen een jurk aan!’ schreeuwt ze me als een verwende diva toe nadat ik haar het zorgvuldig door mij uitgezochte ensemble heb getoond.
‘Doe niet zo dramatisch Amber, het is te koud voor alleen een jurk.’
‘Dat is niet waar, de zon schijnt hoor!’ roept ze terwijl ze naar buiten wijst.
Ik zie inderdaad dat de zon schijnt, maar echt warm lijkt het niet. Typisch van dat weer waarbij ik zelf meteen voor een broek zou kiezen, aangezien ik alleen voor blote benen ga als het alternatief bezwijken onder de hitte is. Mijn benen zijn namelijk zo wit als gebleekte sneeuw. Helemaal na een winterslaap van een maand of zes. Niet dat ze aan het einde van de zomer veel bruiner zijn hoor, zelfs niet als ik mijn best zou doen.
Het is een drempel waar ik steeds makkelijker overheen stap, aangezien mijn fuck-it mentaliteit zich als een olievlek over mijn zelfbewustzijn verspreid. Maar dat is wel eens anders geweest.