‘Die wil ik!’ roept ze wijzend naar de meest lange puntige, met gouden bliksemschichten gedecoreerde, nepnagels uit het schap.
‘Weet je het zeker, die zijn écht heel lang. Daar kun je niet eens mee schrijven, laat staan naar de wc,’ verdedig ik deze aanstaande miskoop.
‘Kan wél hoor,’ zegt ze met de onwrikbare vastberadenheid die ik van haar ken.
Bij de kassa vraag ik me vervolgens af waar ik me nu toch weer in heb laten lullen.
‘Wat een debiel!’ roep ik tegen Marcel terwijl ik naar de in ontbloot bovenlichaam rondzwalkende Ierse resort-eigenaar kijk. Normaal heeft ie daar een biertje tegenaan gedrukt, maar nu zijn het inmiddels cocktails. De zoveelste zo te zien.
Die gek is dus net bijna over onze spelende dochters gestruikeld. Mijn hart zit in mijn keel, want zijn twee meter -inclusief imposante bierbuik- had serieuze schade kunnen toebrengen aan mijn kleine meisjes.
Het is niet druk in de kindvriendelijke koffiecorner mét speelgedeelte van de dierenwinkel waar ik op woensdagochtenden vaker met Nova te vinden ben. Een knus moment met mijn laatste baby, waar binnenkort door haar start op de basisschool helaas een einde aan komt.