Luier

Het is niet druk in de kindvriendelijke koffiecorner mét speelgedeelte van de dierenwinkel waar ik op woensdagochtenden vaker met Nova te vinden ben. Een knus moment met mijn laatste baby, waar binnenkort door haar start op de basisschool helaas een einde aan komt.

De latte macchiato mét appeltaart die ook bij dit moment horen zijn net op als Nova naar me toe komt. Aan haar gezichtje zie ik al hoe laat het is.
‘Ik heb geplast…én gepoept,’ klinkt het treurig.
‘Kan gebeuren lieverd,’ zeg ik terwijl ik vluchtig haar broek inspecteer en meteen tot de conclusie kom dat hier een douche aan te pas moet komen. In plaats van het geplande rondje langs de dieren van deze enorme winkel, regel ik snel een plastic tasje ter bescherming van het autostoeltje en race naar huis, waar ze in no time weer schoon is.

Alle ongelukjes en het vele verschonen worden overstemd door de opluchting en blijdschap die we voelen dat het haar tóch op tijd is gelukt, ook al is het zo’n drie seconden voor ze naar school moet.

De vieze broeken worden met de dagen die volgen minder en inmiddels veegt ze zelfs zelf af. Ze doet overduidelijk haar best en ik ben ontzettend trots op mijn kleine doorzetter.
‘Ik wil vannacht geen luier aan,’ zegt Nova als we haar op een avond naar bed brengen.
De volgende ochtend is ze wonderbaarlijk droog, en de ochtend daarna ook. En zo is er ineens dat moment dat ze al dagen geen luier meer draagt. En heb ik, zonder dat ik het doorhad, mijn állerlaatste luier verschoond.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *