De zoektocht op Google is ingewikkeld, maar leerzaam. Zo ben ik erachter gekomen dat men spreekt over ‘voetbaltenue’, in plaats van het door mij ingevoerde ‘voetbalpakje’. Een term die oneerbiedig voelde in deze -voor mij onverwacht bloedserieuze- afdeling van het internet waar ik tot een half uur geleden nog nooit mee in aanraking was geweest.
Het lijkt alsof onzichtbare handen me de donkere diepte in trekken. Op mijn duikhorloge zie ik de meters oplopen, 28 meter…29 meter. Ik blaas telkens wat lucht in mijn vest, wat – net als het trappen met mijn vinnen- niet het gewenste stijgen veroorzaakt en ik vraag me ineens af hoe diep de zee hier eigenlijk is.
Driftig tik ik op de naam van mijn man op het schermpje van mijn auto en wacht ongeduldig tot hij opneemt. ‘Mars! ik sta in een file from hell, en de navigatie geeft aan dat ik kwart voor zes thuis ben, maar ik moet dus tien voor zes weg, dus als ik zo thuiskom moet ik meteen weer weg, wil je Amber haar hesje aandoen en haar rugtas vullen zodat we meteen wegkunnen?! Oh en ik heb geen tijd om te eten, dus wil je een boterham voor me smeren, dan eet ik die wel in de auto!’ ratel ik voordat hij ook maar een ‘hoi Mies’ kan uitbrengen. Ik ben weer eens veel te laat van kantoor vertrokken waardoor het straks billenknijpen wordt om op tijd bij de tweede avond van de Avondvierdaagse te kunnen zijn. De hele weg naar huis zit ik dus met grote ogen en zweethanden om het stuur de rest van het verkeer weg te kijken.
‘Wie is dat?’ vraag ik over het personage dat ik op onze tablet zie. ‘Dat is Djamila, zij speelt Julia. En dat is Nick, hij en Julia gaan aan het einde kussen,’ zegt ze met een vies gezicht. Lees verder
Nova is wat sip en wil graag dat je haar komt halen,’ zegt de moeder van het vriendinnetje, waar mijn dochter vanmiddag een speelafspraakje mee heeft, door de telefoon.
‘Ik ga Nova halen,’ zeg ik teleurgesteld tegen Marcel als ik mijn jas aantrek.
‘Sjonge jonge, alweer?’