Ik ben Michelle en woon met mijn man en twee dochters op de Veluwe. Avontuurlijke reizen vind ik fantastisch en ik heb samen met mijn gezin al heel wat van de wereld gezien. Ik schrijf eerlijk en ongenuanceerd over mijn tekortkomingen, uitdagingen én successen binnen het reizen en het ouderschap. Dit alles overgoten met een sausje van humor en een dikke vette knipoog.
Een aantal blogs zijn ook gepubliceerd op de verschillende platforms van De Club van Relaxte Moeders.
‘Nee!’ roept Nova triomfantelijk als ik haar voorstel naar de wc te gaan. Al mopperend doe ik haar maar weer een extra large-luier aan op het aankleedkussen waarop inmiddels alleen haar romp past. Ik blijf het maar vragen, want soms wil ze namelijk wel naar de wc. Al doet ze daar -tot haar grote hilariteit- niet veel meer dan scheten laten.
Tijdens onze verhuizing begin dit jaar werd me vaak gezegd dat verhuizen een life event is dat in hetzelfde rijtje mag staan als sterfte en geboorte. Ik vond dat natuurlijk achterlijk, want hoe kún je zoiets vergelijken? Nou niet, maar intens was het wel, en superkut. Het geregel, het geklus, die eindeloze stroom aan dozen die uitgepakt moeten worden, het ontheemde gevoel, het is overweldigend. Maar ik nam me voor me niet gek te laten maken en me vooral te focussen op het leuke, namelijk dat toffe huis. En door mijn afleiding te zoeken in mijn vaste routine van hardlopen en 10.000 stappen per dag.
‘Amber is haar turntas vergeten op school, ze was van plan deze op te halen voor ze naar turnen gaat. We hebben hier geen toestemming voor gegeven omdat het donker is buiten en er niemand met haar mee kan lopen. Dan weten jullie dat.’ Ik lees het berichtje van de BSO als ik om zes uur voor de deur van het kinderdagverblijf sta om mijn andere dochter op te halen.
‘Ik wil een errup!’ roept Amber terwijl ze over mijn schouder op het scherm van mijn telefoon kijkt. ‘Wat is nou weer een errup?’ vraag ik. ‘Dat wéét je toch wel, daar kan je uit drinken,’ zegt ze met oogrol en bijpassend handgebaar. ‘Oh een Air Up, wat moet je dáár nou weer mee?’ ‘Nou gewoon, dat vind ik leuk.’ ‘Veertig euro voor water met een smaakje?! Ja dag!’ roep ik na een rondje Google. ‘Ja maar Silke en Hidde hebben ‘m ook!’ en ze stampvoet de kamer uit.
‘Wáárom ga je rennen?’ vraagt mijn driejarige die heerlijk gedijt in haar waarom-fase.
‘Dat vraag ik me ook af, Noof.’
Want waar ik het normaal echt leuk vind, denk ik er op dit moment anders over. Het regent namelijk al de hele dag en volgens de weer-app blijft dat ook zo. Maar ik moet trainen, want het laatste weekend van september heb ik een halve marathon én een obstaclerun van 12 kilometer. Ik had me maanden geleden in een hele fitte en overmoedige bui aangemeld voor de halve marathon bij ons op de Heide. Dat er ook een vakantie tussenkwam waardoor mijn trainingstijd weken verkort zou worden had ik voor het gemak over het hoofd gezien. En dat die obstaclerun toevallig de andere dag zou zijn, dat had ik natuurlijk weggelachen.
Vanuit mijn ooghoek zie ik iets zwarts op mijn been. In een reflex en met een harde gil sla ik naar een spin die in de doorspoelende wc belandt. Mijn hartslag is in een seconde van standje meditatie naar standje tien kilometer hardlopen bij 35 graden gegaan. Ik voel me een watje én een hufter, want ik ben bang maar hij hoeft natuurlijk niet dood. Gelukkig spoelt de spin niet door, waardoor ik ‘m kan redden. Ik ren het wc-hok uit om een extra lange tak te zoeken en na veel halfslachtige pogingen wip ik de spin met een boog -begeleid door wederom een harde gil- de wc uit. Gelukkig is er naast mijn gezin, dat verderop aan het ontbijt zit, verder niemand op deze Namibische campsite, want mijn hemel wat sta ik voor lul met m’n geklungel.
Mijn bloeddruk stijgt als ik naar het draaiende rondje op mijn telefoon kijk. Ik heb zojuist voor de zoveelste keer het wifi-wachtwoord ingevoerd dat ik op een A4tje bij de receptie van de campsite zag staan, maar kennelijk is het signaal te zwak om ook maar een appje te kunnen lezen. Op een zeker moment zie ik bij de wifi zelfs de tekst ‘verbonden zonder internet’, wat kennelijk Afrikaans voor ‘geen internet’ is. Lees verder
Het is donker in het vliegtuig. De meeste mensen slapen, waaronder mijn man en kinderen. Ik niet, want slapen lukt me in een vliegtuig alleen als ik kapot moe ben. En zover ben ik door overprikkeling nog lang niet, want waar het nu rustig is, was het net nog een chaos van omvallende bekers water, een driftige peuterpuber en turbulentie. En dat was ín het vliegtuig, want net voor het boarden hadden we nog een haastige kledingwissel van onze driejarige aangezien haar extra large luier de urine-stortvloed soms niet aan kan.
‘Mevrouw komt voor een abortus-curettage,’ hoor ik de verpleegkundigen tegen elkaar zeggen wanneer ik naar de operatiekamer word gerold. Ik zie een schrikreactie bij de 18-jarige stagiaire.
‘Geen zorgen, het is al dood,’ wil ik zeggen, maar mijn zwarte humor verliest het van de spanning die ik al weken voel.