Ik ben Michelle en woon met mijn man en twee dochters op de Veluwe. Avontuurlijke reizen vind ik fantastisch en ik heb samen met mijn gezin al heel wat van de wereld gezien. Ik schrijf eerlijk en ongenuanceerd over mijn tekortkomingen, uitdagingen én successen binnen het reizen en het ouderschap. Dit alles overgoten met een sausje van humor en een dikke vette knipoog.
Een aantal blogs zijn ook gepubliceerd op de verschillende platforms van De Club van Relaxte Moeders.
‘Als je zo doorgaat mag je geen sticker plakken vanavond,’ waarschuwt Marcel onze tegenstribbelende kleuter waarvan ik op dat moment de haren probeer te kammen. Ik frons mijn wenkbrauwen, want alhoewel zo’n waarschuwing werkt is dit niet waar dat plakken ooit voor bedoeld was.
‘Hij gaat ons vermoorden in onze slaap,’ fluister ik als onze meiden een beker water omgooien.
‘Het is gewoon een rare joh,’ zegt Marcel die -privé althans- nooit ergens iets achter zoekt.
‘Nou je zal zien dat hij straks mijn duikspullen saboteert als we samen op die boot zitten, ik weet het zeker!’
‘Niet alles is een true crime documentaire op Netflix, Mies.’
Mijn gedachten gaan met me aan de haal sinds het moment dat de Franseman arriveerde in het kleine Indonesische duikresort waar wij al een paar dagen verblijven.
‘Hi! Are you also diving?’ had de overenthousiaste Engelse toerist tijdens het gezamenlijke diner aan hem gevraagd.
‘My name…is Pierre,’ had hij er na een lange pauze hakkelend uitgeperst.
‘Eten ze hier honden?’ vraagt Amber verschrikt. Op dit soort momenten baal ik dat ze Engels verstaat, want ik had gehoopt dat ze het gesprek tussen Marcel en de taxichauffeur over de plaatselijke cultuur niet had gehoord. Ergens wist ik wel dat het eten van honden een gebruik is hier in dit afgelegen deel van Indonesië, maar eigenlijk had ik dat een beetje verdrongen. Want ook ik krijg hier de rillingen van. Het kost me daarom de grootste moeite om Amber zo nuchter mogelijk uit te leggen dat het eten van honden niet anders is dan het eten van kippen, koeien of varkens. Maar het is geen verrassing dat ze vanaf dit moment vegetarisch wil gaan eten.
‘Wat een jonge meester,’ zegt mijn moeder als ik de foto laat zien van het verjaardagsfeest van Amber’s meester. ‘Jazeker, ik had zo zijn moeder kunnen zijn,’ grap ik zoals ik wel vaker doe over mensen die jonger zijn dan ik. Dat grapje maak ik de laatste tijd vaker, want steeds meer mensen in mijn omgeving blijken jonger dan ik, en op de school van mijn dochters is dat bijna iedereen.
Als twee kwispelende honden kijken Marcel en ik naar onze twee meiden. De pasta nog dampend op onze borden. ‘Nou meiden, vertel, hoe was het?’ begin ik. ‘Leuk,’ zegt Amber als ze een hap neemt. Nova reageert niet eens. ‘Wat was er leuk?’ vraagt Marcel. ‘Weet ik niet, gewoon, alles,’ klinkt het schouderophalend. ‘Ja maar noém dan eens iets,’ probeer ik en ik kan nog nét een gefrustreerde zucht onderdrukken.
Vertwijfeld kijk ik naar de zooi die over ons bed uitgespreid ligt. Het duizelt me. In mijn hoofd ging alles best passen maar nu lijken de wetsuits, die naast onze kleren óók nog in die koffer gepropt moeten worden, toch écht te veel ruimte in te nemen.
‘Hoe gaat dit ooit passen,’ zeg ik tegen niemand in het bijzonder over het mislukte tetris-spelletje voor me en vraag ik me af waarom ik ook alweer zo graag op vakantie wilde.
‘Die wil ik!’ roept ze wijzend naar de meest lange puntige, met gouden bliksemschichten gedecoreerde, nepnagels uit het schap.
‘Weet je het zeker, die zijn écht heel lang. Daar kun je niet eens mee schrijven, laat staan naar de wc,’ verdedig ik deze aanstaande miskoop.
‘Kan wél hoor,’ zegt ze met de onwrikbare vastberadenheid die ik van haar ken.
Bij de kassa vraag ik me vervolgens af waar ik me nu toch weer in heb laten lullen.
‘Wat een debiel!’ roep ik tegen Marcel terwijl ik naar de in ontbloot bovenlichaam rondzwalkende Ierse resort-eigenaar kijk. Normaal heeft ie daar een biertje tegenaan gedrukt, maar nu zijn het inmiddels cocktails. De zoveelste zo te zien.
Die gek is dus net bijna over onze spelende dochters gestruikeld. Mijn hart zit in mijn keel, want zijn twee meter -inclusief imposante bierbuik- had serieuze schade kunnen toebrengen aan mijn kleine meisjes.
Het is niet druk in de kindvriendelijke koffiecorner mét speelgedeelte van de dierenwinkel waar ik op woensdagochtenden vaker met Nova te vinden ben. Een knus moment met mijn laatste baby, waar binnenkort door haar start op de basisschool helaas een einde aan komt.
‘Lig je nog steeds in bed? Zo kom je te laat!’ Met een mascara in mijn hand sta ik in de slaapkamer van mijn oudste dochter.
‘Jahaa!’ roept ze en maakt mokkend aanstalten richting haar kleren die ik gisteravond heb klaargelegd.
‘En als je klaar bent mag je naar beneden, want papa heeft een boterham voor je gesmeerd,’ roep ik terwijl ik terug naar de badkamer loop.
‘Is ze al klaar?’ vraagt Marcel van beneden.
‘Ik doe mijn best!’ roep ik.