Als een emmer koud water in mijn gezicht, zo voel ik me bij het zien van onze 4×4 met ingeslagen ruit. De scherven in de maxi cosi geven me een rotgevoel. En dat wordt erger bij het zien van de rest van de achterbank, waar heel duidelijk een van onze tassen ontbreekt. Een tas met allerlei kleren die ik zorgvuldig voor deze reis had uitgezocht. Kleren voor ons én onze Amber van zes maanden oud. Diezelfde Amber die nu lief bij mij in de draagzak aan het pruttelen is. Niet wetende van de stress die zich van haar ouders meester maakt. Waar we net nog ontspannen door de Namibische hoofdstad Windhoek rondliepen, om even snel een permit voor een wildpark te halen, staan we nu bezweet ons verhaal te doen aan de plaatselijke Politie.

Lees verder →

‘Waarom is ze boos?’ vraagt Marcel over onze dochter die zojuist stampvoetend naar haar kamer is gerend. ‘Volgens mij lukte dat spelletje niet dat ze net aan het spelen was,’ zeg ik twijfelend, want tegenwoordig kan het van alles zijn.

Onze Amber is een geweldig lief meisje maar kan zich met haar zeven jaar soms gedragen als een zestienjarige puber. Dat varieert van hele bijdehante opmerkingen -waar ik om moet lachen omdat ze zo gevat zijn- tot plotselinge boze uitbarstingen. Dit probeer ik aan te pakken zoals alles in mijn opvoedstrategie: op gevoel, en dat gaat best goed. Haar temperament heeft ze overduidelijk van mij, dus bij ontploffingen hoef ik niet heel diep na te denken wat ze nodig heeft. Maar om te kijken of ik toch iets over het hoofd zie hebben wij sinds kort het boekje Emotieklets in huis.

Lees verder →

‘Ga jíj koken?’ vraagt ze met een gezicht vol achterdocht en ongeloof, als ze de keuken binnenkomt waar ik koortsachtig heen en weer loop, op zoek naar de spullen die ik nodig heb. ‘Ja, leuk he?’ zeg ik zo opgewekt mogelijk tegen Amber, zodat ik het zelf ook geloof. Want ‘leuk’ vind ik dit eigenlijk verre van. ‘Wat ga je koken dan? Risottorijst?’ klinkt het hoopvol. ‘Nee lieverd, dat is Champions League, we eten een soort pasta. En ga maar even met je zusje spelen, ik roep wel als het klaar is.’

Lees verder →

‘Mars, Mars! Dat staafje van die schroevendraaier is gewoon een magneet!’ roep ik alsof ik net leven op Saturnus heb ontdekt. Ik ren naar beneden waar Marcel een wand van onze woonkamer staat te verven en toon hem trots de schroevendraaier met een spijkertje eraan vastgeplakt.
‘Euh ja, dat is vaak zo,’ zegt hij met een opgetrokken wenkbrauw.
‘Oh echt..? Nou ja, weer wat geleerd dan maar.’

Lees verder →

Adam Horovitz -aka Ad-Rock- zei het in de Beastie Boys-documentaire, net na een hartverscheurend betoog over zijn aan kanker overleden medebandlid en vriend MCA. Hij vertelde dat ze ondanks de druk van de succesjaren van hun band toch altijd veel lol met elkaar hebben gehad.
‘Because funny is important,’ zei hij. Ik moest er om heel veel redenen een beetje van huilen. 

Lees verder →

Het ene interieur is nog mooier dan het andere. Ik zie sfeervolle hallen, marmeren bijzettafeltjes en mooie lampen. Alles in de meest trendy kleuren. En ik wil het allemaal, want het lijkt me heerlijk om in zo’n perfect interieur te wonen. Zo lekker opgeruimd ook. Met een zucht sluit ik de Pinterest-app en leg mijn telefoon weg. Want ook dit voelt overweldigend, zoals eigenlijk alles binnen ons verhuisproces. Hoe krijg ik in godsnaam een Pinterest-interieur? Ik heb daar namelijk niet bepaald de vaardigheden voor. En tóch wil ik het, denk ik stampvoetend. Lees verder →

‘Mama, waarom heb jij eigenlijk altijd make-up op?’ vraagt ze terwijl ze me vanaf tien centimeter afstand onderzoekend aankijkt. Ik zit midden in het typen van een belangrijke mail en kijk haar verwilderd aan. Amber is een ster in moeilijke vragen stellen op momenten dat het nét niet helemaal uitkomt. Ze doet dit nou nooit onder het eten als ze na ons ‘hoe was het op school’-verhoor ‘best’, ‘goed’ en/of ‘leuk’ heeft geantwoord.

Lees verder →

‘Cabin crew take your seats,’ klinkt het vanuit de cockpit. Ik zie hoe Marcel aan het worstelen is met onze tweejarige die uiteraard niets te maken heeft met het teken ‘stoelriemen vast’ en ben blij dat haar grote zus verdiept is in de inflight entertainment. Gespannen kijk ik uit het raam of ik al politieauto’s zie om het vliegtuig te stoppen en ons allemaal naar huis te sturen. Je weet wel, zoals in films.

Even daarvoor had ik zenuwachtig over het vliegveld gelopen alsof ik illegale goederen aan het smokkelen was. Want wanneer zouden we te horen krijgen dat we niet mochten vertrekken omdat de grenzen dicht zouden gaan, er weer een nieuwe variant om de hoek was komen kijken of een van de andere duizend redenen? Ik keek nergens meer van op.

Lees verder →

Pats! Hoor ik vanuit de woonkamer.

‘Godsamme!’ roep ik zoals wel vaker.

‘Oh mama, dat mag je niet zeggen hoor!’ wijst Amber me terecht.

‘Dat klopt Amber, maar mama is een tokkie,’ zegt Marcel terwijl hij me grijnzend aankijkt.

‘Jaaahaaa, maar dit is al de zoveelste bal!’ verdedig ik me, want ik hoef niet eens te kijken om te weten dat er zojuist wéér een kerstbal gesneuveld is.

Mijn jongste van twee is zich dit jaar zeer bewust van kerst en alle bijbehorende decoratie, maar dit heeft ook als resultaat dat ze zich iets te verantwoordelijk voelt voor de versiering. Wat betekent dat ze steeds alle kerstballen verhangt. Lief natuurlijk, maar ook onhandig met die kleine peuterknuistjes. En veel te bevorderlijk voor mijn slechte gewoonte.

Lees verder →

Amber kijkt me vragend aan, terwijl ze met haar telefoon zwaait.

‘Is goed schat, ga maar even iets kijken,’ zeg ik.

Normaal gesproken probeer ik de schermtijd te beperken, maar na vier dagen quarantaine en politieagent spelen tijdens het thuisonderwijs heb ik helemaal geen zin om hier een gevecht over aan te gaan. Het is net alsof we terug in de tijd zijn. In de eerste lockdown liep ik ook de hele dag lamlendig, zonder make up in veel te comfortabele kleren door het huis. Ik ga op de bank zitten en kijk naar de troep die onze twee meiden, okee wij alle vier, hebben gemaakt. Terwijl ik me afvraag of het raar is om op dinsdagmiddag een fles wijn open te trekken denk ik aan de plannen die ik had toen deze quarantaine zich aandiende. Ik zou volle bak gaan Pinteresten voor ons nieuwe huis, Sint-aankopen doen en aan het fotoboek werken. Alleen de online Sint-aankopen zijn gelukt, in de rest heb ik geen reet zin. Ik ben blij dat het de Sinterklaas-periode is, want met twee believers in huis geeft dat in ieder geval elke avond iets leuks om naar uit te kijken.

Lees verder →