‘Nou, wat vond je ervan?’ vraagt Marcel wanneer we terug naar huis lopen.

‘Wat vond jíj ervan?’ kaats ik terug.

‘Ja fantastisch’ zegt hij meteen.

Daar was ik al bang voor, hij vindt het ook.

Even daarvoor waren we in een huis met een tuin groot genoeg om een klein parkje te creëren waarin we eindeloze zomers wijntjes kunnen drinken tussen onze zelfgekweekte groenten, kruiden en bloemen. Het huis is groot, licht en helemaal af, dus klussen wordt godzijdank tot een minimum beperkt. Dit alles mooi gelegen en op loopafstand van ons huidige huis. Amber hoeft niet eens van school of afscheid te nemen van vriendinnen. Perfect dus. De makelaar geeft ons een week om te beslissen én te bieden.

‘We hebben het er thuis wel over,’ zeg ik.

‘Dat is goed,’ en hij pakt mijn hand.

Lees verder →

‘U moet niet zo op dat schermpje kijken, u bent met uw kínd in de speeltuin!’ Ik kijk verbaasd op en zie een oudere mevrouw mij vanaf de stoep hoofdschuddend aankijken. ‘Pardon?’ zeg ik, denkend -maar vooral hopend- dat ik het misschien verkeerd gehoord heb. ‘U bent met uw kínd in de speeltuin, ís dat uw kind? Of is dat uw kleinkind?’ roept de mevrouw mij kwaad toe. Er ontsteekt een wervelwind van emoties in mijn binnenste. Waar bemoeit ze zich mee? Waarom is iemand die ik niet ken zó boos op me? En… ‘kleinkind’?!

Lees verder →

We gingen weer, want het kon weer! Deze zomer hebben wij na lange tijd weer een verre reis gemaakt. Heel bijzonder en toch ook weer vertrouwd. Alsof er geen anderhalf jaar pandemie-gedoe tussen heeft gezeten. Hoe heerlijk en gezellig het ook was om vijf weken lang met z’n vieren door Costa Rica te trekken, werd het me ook weer eens pijnlijk duidelijk dat bepaalde patronen bij ons steeds terugkomen. Ik kan op elke reis een blauwdruk leggen, hoe strak de voorbereiding en mijn verzengende perfectionisme ook is: Lees verder →

‘Ik wíl geen jurk met een legging aan, ik wil alleen een jurk aan!’ schreeuwt ze me als een verwende diva toe nadat ik haar het zorgvuldig door mij uitgezochte ensemble heb getoond.
‘Doe niet zo dramatisch Amber, het is te koud voor alleen een jurk.’
‘Dat is niet waar, de zon schijnt hoor!’ roept ze terwijl ze naar buiten wijst.

Ik zie inderdaad dat de zon schijnt, maar echt warm lijkt het niet. Typisch van dat weer waarbij ik zelf meteen voor een broek zou kiezen, aangezien ik alleen voor blote benen ga als het alternatief bezwijken onder de hitte is. Mijn benen zijn namelijk zo wit als gebleekte sneeuw. Helemaal na een winterslaap van een maand of zes. Niet dat ze aan het einde van de zomer veel bruiner zijn hoor, zelfs niet als ik mijn best zou doen.

Het is een drempel waar ik steeds makkelijker overheen stap, aangezien mijn fuck-it mentaliteit zich als een olievlek over mijn zelfbewustzijn verspreid. Maar dat is wel eens anders geweest.

Lees verder →

‘Poepie!’ roept Nova wijzend naar haar billen. Ik ruik aan de luierkont van onze peuter.

‘Bah, ja duidelijk,’ zeg ik terwijl ik Marcel een blik toewerp.

Zonder iets te zeggen pakt hij zijn telefoon en opent de getal-onder-de-tien app.

‘Acht!’ roep ik.

‘Zes!’ zegt Marcel en hij drukt op de knop die een cijfer tevoorschijn moet toveren.

Tsja, poep. Voordat ik kinderen had heb ik me nooit gerealiseerd hoeveel het hier steeds over zou gaan. Kinderen hebben poep, hebben het net gehad of kunnen het elk moment krijgen. En elke keer is het weer hopen dat het binnen de lijntjes blijft. Wat bij ons vaak spannend is aangezien ons prinsesje de hoeveelheid van een volwassen vent kan produceren. Zoveel dat wij inmiddels de meer correcte term ‘stront’ hanteren. Die door wild spartelende beentjes geregeld op het aankleedkussen en mijn handen belandt. Wat vreselijk goor is, ware het niet dat ik dit van mijn eigen kind wel kan accepteren.

Lees verder →

De veters van mijn hardloopschoenen zitten nog in de knoop van de vorige keer. Die moet ik voortaan écht losmaken na het rennen denk ik bij mezelf, want nu zit ik wéér te klooien.

‘Mars, ik doe even een rondje vijf,’ zeg ik terwijl ik de veter van mijn linkerschoen losmaak.

‘Mars, hoor je me?’

‘Zullen we het gewoon doen?’ vraagt Marcel terwijl hij door de Lonely Planet bladert.

‘Naar Costa Rica? Ik weet het niet hoor…’

Lees verder →

Yes, ik ben nog op tijd! Ik sla de deur van mijn auto dicht, adem uit en laat de stilte even tot me komen voordat ik de auto start. Op de snelweg bedenk ik wat ik altijd denk als ik Nova heb afgeleverd bij het kinderdagverblijf; dat er geen kinderdagverblijf-juf aan mij verloren is gegaan. Want de skills die deze juffen beheersen, beheers ík duidelijk niet. Vooral dat rustig blijven in een chaos van huilende kindjes en stront. Ik vind het knap.

Lees verder →

Lees verder →

‘Waar blijft ie nou?’ vraagt Amber terwijl ze zenuwachtig om mee heen drentelt.

‘Hij komt vast elk moment,’ zeg ik in een poging haar gerust te stellen.

‘Nou, ik vind het maar lang duren,’ merkt ze bijdehand op. Het pleintje van het bungalowpark heeft zich inmiddels gevuld met ouders en andere ongeduldige kleine kinderen.

‘Kijk daar is ie!’ roept Amber terwijl ze wijst naar een mens in een enorm berenpak die uit het gebouw van de receptie verschijnt. De beer zwaait uitbundig naar mijn dochter die ineens veel minder praatjes heeft dan een paar seconden daarvoor. Compleet starstruck kijkt ze naar de grote wandelende beer. Na enig aarzelen zwaait ze terug en na iets langer aarzelen geeft ze hem zelfs een hand. Dit tafereeltje herhaalt zich bij de andere gezinnen. Het mens in het berenpak wordt uitgebreid gefotografeerd, als ware het een zeldzaam luipaard tijdens een safari in Afrika.

Lees verder →

‘Mies, zaterdag ga ik tennissen en bier drinken, dus dan ben ik er niet,’ zegt Marcel wanneer we ’s avonds op de bank zitten.

‘Dus ook niet met het eten,’ benadrukt hij erachteraan.

‘Shit,’ zeg ik verschrikt terwijl ik opkijk van mijn telefoon. ‘Wat zal ik dan doen? Ik wil niet wéér wat bestellen’.

‘Moet ik anders overdag iets maken wat je opwarmt?’ zegt hij behulpzaam.

‘Nee joh, ik verzin wel wat.’

Lees verder →