Uitgelicht bericht

Welkom!

Ik ben Michelle en woon met mijn man en twee dochters op de Veluwe. Avontuurlijke reizen vind ik fantastisch en ik heb samen met mijn gezin al heel wat van de wereld gezien. Ik schrijf eerlijk en ongenuanceerd over mijn tekortkomingen, uitdagingen én successen binnen het reizen en het ouderschap. Dit alles overgoten met een sausje van humor en een dikke vette knipoog.

Een aantal blogs zijn ook gepubliceerd op de verschillende platforms van De Club van Relaxte Moeders.

Michelle

Boevengezichtje

‘Ik weet niet of ze binnenkort kan afzwemmen, want ze doet de schoolslag niet goed,’ zei de zwemmeester een paar weken geleden tegen me. Ik had wel een vermoeden waar dat aan kon liggen. En toen ik tijdens het kijkmoment zag wat er gebeurde, wist ik dat ik gelijk had. Ze deed de slag een paar slagen goed, totdat ze weer overging op wat ze zelf prettig vond, ondanks het continue benoemen door de zwemdocenten. Lees verder

Bange poeperd

Het is een paar graden onder nul, maar het zweet loopt over mijn rug, terwijl ik op een wit besneeuwde helling, met mijn handen stijf om mijn skistokken geklemd hard ‘bochtjes maken, BOCHTJES MAKEN!’ naar mijn kleuter roep.
‘MARS! LET.OP.HAAR!’ roep ik naar mijn man die heel relaxt om haar heen skiet. ‘Ja, ja,’ zegt hij en ondanks het donkere glas van zijn skibril, weet ik dat hij nu ontzettend met zijn ogen rolt. Lees verder

Detox

‘Ik kan er een boek over schrijven,’ zeg ik vaak over de plek waar ik de afgelopen acht jaar werkzaam was.
In augustus begon ik na acht intense jaren aan een fantastische nieuwe functie. Met leuke mensen, interessante casussen en een nieuwe frisse start. Maar ook met het plotselinge besef dat acht jaar op je hoede zijn niet per se goed voor je is, en dat de stormschade na het wegvallen van een wervelwind uiterst complex kan zijn. Vooral nu de fundering niet meer gecamoufleerd wordt door adrenaline.

Lees verder

Het Geheim

‘Maar mama, hoe weet Sinterklaas eigenlijk dat dat bekertje voor Annabel was bedoeld?’ vraagt Nova.
Shit, shit, shit, denk ik geschrokken.
Mijn meiden hadden naast hun eigen schoenen, ook een schoentje voor onze kat gezet. En bij een gebrek aan kattenschoenen had Nova -de gelovige in ons gezin- voor een klein bekertje gekozen. In de ochtend zat er een kattensnoepje in het bekertje. Lees verder

Open dag

Ik kijk naar mijn vrolijke dochter die bezig is met een proefje in het scheikundelokaal en veeg snel mijn wang droog. Marcel, Amber en ik zijn op de open dag van een middelbare school. Dat is in ons geval extra belangrijk aangezien wij niet in deze regio zijn opgegroeid en dus precies niets weten van de middelbare scholen in onze omgeving.

Lees verder

Legpuzzel

Nova verstopt haar gezicht onder mijn jas en Marcel raapt de zojuist door haar weggesmeten lampion van de grond. Dezelfde lampion die ze die middag enthousiast had geknutseld voor de optocht met Bollo de Beer. Ze keek enorm uit naar deze optocht en had het de hele dag over niets anders. Maar nu is er ineens kortsluiting in het hoofdje van mijn kleuter.

Lees verder

Schemergebied

‘De BSO is saai, mag ik er af?’ vraagt Amber als ik haar een nachtkus geef.
‘Daar moet ik even over nadenken lieverd,’ zeg ik haar eerlijk.
‘Ja, maar Julia gaat er ook af.’

Dat laatste maakt me zenuwachtig. Want tot nu toe heb ik, als ze de saaiheid van de BSO met me deelde, altijd het argument gebruikt dat haar vriendin Julia die -na het vertrek van al haar andere vriendinnen- er op een van haar BSO-dagen tenminste ook nog was.

Lees verder

Wow nice

‘Waarom maken wij altijd dit soort dingen mee?’ roept Amber ietwat wanhopig.
‘Omdat we voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten,’ reageer ik zo neutraal mogelijk en negeer de vragende blik van mijn dochter bij wie deze uitdrukking duidelijk nog niet aan bod is gekomen in de lesstof.
Tegelijkertijd probeer ik mijn trillende handen te verbergen voor mijn dochters, die samen met mij toekijken hoe Marcel achterwaarts met onze enorme 4×4 tevergeefs het smalle en vooral steile heuveltje probeert op te rijden. Ondersteund door duwende lieve Oegandezen die binnen no time door de campingbaas waren opgetrommeld. Bij elke poging blazen er dikke zwarte wolken uit de uitlaat en vanaf de plaats waar ik sta lijkt het alsof de auto elk moment kan omkiepen. Naast het heuveltje is misschien geen ravijn, maar genoeg afgrond om de auto een paar keer om zijn as te laten tollen, precies aan de kant waar Marcel aan het stuur zit, en dan ook nog bovenop die Oegandezen. Ik ben dus in dubio of ik Amber en Nova even op de tablet moet zetten. 

Lees verder

Kindermishandeling

De paniek in de klas is voelbaar. Er wordt van alles geroepen, waaronder ‘kindermishandeling!’ en: ‘ik heb kinderrechten!’. Een meisje zit angstig onder de tafel alsof ze zich verstopt voor een politie-inval en verschillende kinderen bedekken hun haar met hun handen. De juf sommeert iedereen te gaan zitten en rustig te blijven, maar telkens als ze links een brandje blust laait rechts het studentenprotest weer op.

Ik ben met twee andere moeders in groep 7, de klas van mijn dochter Amber, om haar en haar klasgenoten te onderwerpen aan een wortelkanaalbehandeling zonder verdoving. Althans, zo lijkt het. In werkelijkheid zijn we hier voor de periodieke luizencontrole, waarbij we met een ontsmet kammetje uiterst voorzichtig en pijnloos de haren van de kinderen controleren. Iets wat ze al sinds hun kleuterjaren gewend zijn, dus deze massahysterie zorgt voor een hoop verbazing op mijn gezicht. Ik heb dit in mijn jarenlange carrière als luizenmoeder nooit zo meegemaakt.

‘Gatver! Euw! Het stinkt!’ roept er een over het ontsmettingsmiddel waar wij de kammetjes na elk kind indopen, en kijkt erbij alsof het een overvolle festivaldixie betreft na een lang en warm weekend Lowlands.

Voor de zomer had ik al wat pubertrekjes in deze -toch al best mondige- groep waargenomen, maar nu lijkt het alsof ik de eerste de beste middelbare school ben binnengestapt. De vakantieperiode heeft kennelijk voor een flinke puberteitstoename gezorgd. Het is intens, en ik denk weemoedig terug aan de tijd dat ze kleuters waren en me verlegen hun lieve hoofdjes lieten controleren.

‘Boaz kijk voor je!’ roept de juf naar een kind dat zich, inmiddels wild om zich heen slaand, lijkt te verweren tegen een waterboarding. Dat deze controle -vooral bij de kinderen met korte koppies zoals hij- een kwestie van seconden is lijkt hem niet uit te maken en mijn herhaaldelijk noemen van dit tijdsbestek ook niet, dus de onrust is real.
‘Doe normaal!’ zeg ik in mijn hoofd, ik doe mijn best níet te zuchten en ook vooral níet met mijn ogen te rollen om al deze aanstellerij. Het is natuurlijk de klas van Amber en ik zie hoe ze zich geneert voor de situatie en misschien ook wel voor mij. Wat ik in geen geval wil is dat ze straks gedoe krijgt over haar gekke moeder die naast martelen hier ook nog stom over had gedaan.

Als de andere moeders en ik de klas uitlopen kijken we elkaar ietwat gedesillusioneerd, maar ook opgelucht, aan. Want we vonden godzijgeprezen geen luizen in groep 7. Ik vraag me af hoe de reactie was geweest als er wél luizen waren geconstateerd. Waarschijnlijk een klassikale aangifte van kindermishandeling tegen ons, de luizenmoeders.