Amber kijkt me vragend aan, terwijl ze met haar telefoon zwaait.

‘Is goed schat, ga maar even iets kijken,’ zeg ik.

Normaal gesproken probeer ik de schermtijd te beperken, maar na vier dagen quarantaine en politieagent spelen tijdens het thuisonderwijs heb ik helemaal geen zin om hier een gevecht over aan te gaan. Het is net alsof we terug in de tijd zijn. In de eerste lockdown liep ik ook de hele dag lamlendig, zonder make up in veel te comfortabele kleren door het huis. Ik ga op de bank zitten en kijk naar de troep die onze twee meiden, okee wij alle vier, hebben gemaakt. Terwijl ik me afvraag of het raar is om op dinsdagmiddag een fles wijn open te trekken denk ik aan de plannen die ik had toen deze quarantaine zich aandiende. Ik zou volle bak gaan Pinteresten voor ons nieuwe huis, Sint-aankopen doen en aan het fotoboek werken. Alleen de online Sint-aankopen zijn gelukt, in de rest heb ik geen reet zin. Ik ben blij dat het de Sinterklaas-periode is, want met twee believers in huis geeft dat in ieder geval elke avond iets leuks om naar uit te kijken.

Lees verder →

‘Wat zit je nou te mokken?’ vraag ik aan onze 7-jarige dochter tijdens het aankleden.
‘Ik vind dit vest helemaal niet leuk,’ zegt Amber met een gezicht op onweer.
‘Hoe kan dat nou, je hebt ‘m zelf uitgekozen laatst!’
‘Ja maar nu vind ik ‘m niet meer leuk.’

Ik snap hier helemaal niets van en vind het roze vest juist superleuk en het staat haar fantastisch. Eigenlijk heb ik hier ook helemaal geen tijd voor nu, zo’n tien minuten voordat ze in de klas moet zitten.
‘Wat is er niet goed aan dan?’ vraag ik ongeduldig.
‘Hij is niet cool,’ zegt ze beteuterd.

Lees verder →

Lees verder →

Nee dat meen je niet, denk ik als ik in de kartonnen doos kijk. Marcel en ik zijn op onze rommelige zolder, waar we in het kader van onze verhuizing spullen aan het uitzoeken zijn om naar de stort te brengen. Alles voor het strakke Funda-huis dat we nu moeten creëren voor de foto’s in de verkoopadvertentie.

Ik kijk in een doos die lange tijd ongeopend was.
‘Heb je deze nou nog steeds?’ zeg ik ontzet terwijl ik er een paar klompachtige verstofte bruine schoenen uit haal.
‘Ja waarom niet, misschien doe ik ze ooit nog aan,’ reageert hij schouderophalend.
Ik zucht hard en doe mijn best me in te houden. Het is niet de eerste keer dat die vreselijke schoenen ter discussie staan.
‘Sinds wanneer heb je deze eigenlijk?’ probeer ik zo neutraal mogelijk.
‘Nou we hadden volgens mij net verkering.’
‘Mars, we waren van de zomer twintig jaar bij elkaar!’ roep ik. ‘En waarom draag je ze überhaupt nooit?’
‘Nou, ze zijn wat krap, dus misschien als ik ouder ben en ik krimp…’
‘Ze worden nóóit meer hip! Gooi weg die ellende! Je lijkt wel een hoarder!’
‘Moet jij zeggen met je babykleertjes in je kofferbak,’ kaatst hij terug.

Lees verder →

‘Nou, wat vond je ervan?’ vraagt Marcel wanneer we terug naar huis lopen.

‘Wat vond jíj ervan?’ kaats ik terug.

‘Ja fantastisch’ zegt hij meteen.

Daar was ik al bang voor, hij vindt het ook.

Even daarvoor waren we in een huis met een tuin groot genoeg om een klein parkje te creëren waarin we eindeloze zomers wijntjes kunnen drinken tussen onze zelfgekweekte groenten, kruiden en bloemen. Het huis is groot, licht en helemaal af, dus klussen wordt godzijdank tot een minimum beperkt. Dit alles mooi gelegen en op loopafstand van ons huidige huis. Amber hoeft niet eens van school of afscheid te nemen van vriendinnen. Perfect dus. De makelaar geeft ons een week om te beslissen én te bieden.

‘We hebben het er thuis wel over,’ zeg ik.

‘Dat is goed,’ en hij pakt mijn hand.

Lees verder →

‘U moet niet zo op dat schermpje kijken, u bent met uw kínd in de speeltuin!’ Ik kijk verbaasd op en zie een oudere mevrouw mij vanaf de stoep hoofdschuddend aankijken. ‘Pardon?’ zeg ik, denkend -maar vooral hopend- dat ik het misschien verkeerd gehoord heb. ‘U bent met uw kínd in de speeltuin, ís dat uw kind? Of is dat uw kleinkind?’ roept de mevrouw mij kwaad toe. Er ontsteekt een wervelwind van emoties in mijn binnenste. Waar bemoeit ze zich mee? Waarom is iemand die ik niet ken zó boos op me? En… ‘kleinkind’?!

Lees verder →

We gingen weer, want het kon weer! Deze zomer hebben wij na lange tijd weer een verre reis gemaakt. Heel bijzonder en toch ook weer vertrouwd. Alsof er geen anderhalf jaar pandemie-gedoe tussen heeft gezeten. Hoe heerlijk en gezellig het ook was om vijf weken lang met z’n vieren door Costa Rica te trekken, werd het me ook weer eens pijnlijk duidelijk dat bepaalde patronen bij ons steeds terugkomen. Ik kan op elke reis een blauwdruk leggen, hoe strak de voorbereiding en mijn verzengende perfectionisme ook is: Lees verder →

‘Ik wíl geen jurk met een legging aan, ik wil alleen een jurk aan!’ schreeuwt ze me als een verwende diva toe nadat ik haar het zorgvuldig door mij uitgezochte ensemble heb getoond.
‘Doe niet zo dramatisch Amber, het is te koud voor alleen een jurk.’
‘Dat is niet waar, de zon schijnt hoor!’ roept ze terwijl ze naar buiten wijst.

Ik zie inderdaad dat de zon schijnt, maar echt warm lijkt het niet. Typisch van dat weer waarbij ik zelf meteen voor een broek zou kiezen, aangezien ik alleen voor blote benen ga als het alternatief bezwijken onder de hitte is. Mijn benen zijn namelijk zo wit als gebleekte sneeuw. Helemaal na een winterslaap van een maand of zes. Niet dat ze aan het einde van de zomer veel bruiner zijn hoor, zelfs niet als ik mijn best zou doen.

Het is een drempel waar ik steeds makkelijker overheen stap, aangezien mijn fuck-it mentaliteit zich als een olievlek over mijn zelfbewustzijn verspreid. Maar dat is wel eens anders geweest.

Lees verder →

‘Poepie!’ roept Nova wijzend naar haar billen. Ik ruik aan de luierkont van onze peuter.

‘Bah, ja duidelijk,’ zeg ik terwijl ik Marcel een blik toewerp.

Zonder iets te zeggen pakt hij zijn telefoon en opent de getal-onder-de-tien app.

‘Acht!’ roep ik.

‘Zes!’ zegt Marcel en hij drukt op de knop die een cijfer tevoorschijn moet toveren.

Tsja, poep. Voordat ik kinderen had heb ik me nooit gerealiseerd hoeveel het hier steeds over zou gaan. Kinderen hebben poep, hebben het net gehad of kunnen het elk moment krijgen. En elke keer is het weer hopen dat het binnen de lijntjes blijft. Wat bij ons vaak spannend is aangezien ons prinsesje de hoeveelheid van een volwassen vent kan produceren. Zoveel dat wij inmiddels de meer correcte term ‘stront’ hanteren. Die door wild spartelende beentjes geregeld op het aankleedkussen en mijn handen belandt. Wat vreselijk goor is, ware het niet dat ik dit van mijn eigen kind wel kan accepteren.

Lees verder →

De veters van mijn hardloopschoenen zitten nog in de knoop van de vorige keer. Die moet ik voortaan écht losmaken na het rennen denk ik bij mezelf, want nu zit ik wéér te klooien.

‘Mars, ik doe even een rondje vijf,’ zeg ik terwijl ik de veter van mijn linkerschoen losmaak.

‘Mars, hoor je me?’

‘Zullen we het gewoon doen?’ vraagt Marcel terwijl hij door de Lonely Planet bladert.

‘Naar Costa Rica? Ik weet het niet hoor…’

Lees verder →