Ik ben Michelle en woon met mijn man en twee dochters op de Veluwe. Avontuurlijke reizen vind ik fantastisch en ik heb samen met mijn gezin al heel wat van de wereld gezien. Ik schrijf eerlijk en ongenuanceerd over mijn tekortkomingen, uitdagingen én successen binnen het reizen en het ouderschap. Dit alles overgoten met een sausje van humor en een dikke vette knipoog.
Een aantal blogs zijn ook gepubliceerd op de verschillende platforms van De Club van Relaxte Moeders.
Het is niet druk in de kindvriendelijke koffiecorner mét speelgedeelte van de dierenwinkel waar ik op woensdagochtenden vaker met Nova te vinden ben. Een knus moment met mijn laatste baby, waar binnenkort door haar start op de basisschool helaas een einde aan komt.
‘Lig je nog steeds in bed? Zo kom je te laat!’ Met een mascara in mijn hand sta ik in de slaapkamer van mijn oudste dochter.
‘Jahaa!’ roept ze en maakt mokkend aanstalten richting haar kleren die ik gisteravond heb klaargelegd.
‘En als je klaar bent mag je naar beneden, want papa heeft een boterham voor je gesmeerd,’ roep ik terwijl ik terug naar de badkamer loop.
‘Is ze al klaar?’ vraagt Marcel van beneden.
‘Ik doe mijn best!’ roep ik.
‘Amber klaagt over hoofdpijn en ze hangt al een tijdje lamlendig over haar tafel.’
Met een dampende cappuccino voor mijn neus ben ik gefocust aan het werk als ik gebeld word door de juf van Amber. Van de werkstand schiet ik meteen in de moederstand, want dat gebeurt nou eenmaal. In mijn hoofd ga ik door mijn werkagenda om te zien wat ik moet afzeggen als ik haar straks moet ophalen.
‘We beginnen bij jou,’ wijst de cursusleider naar mij.
Ik zit in een sfeerloos vergaderzaaltje, met systeemplafond en vieze koffie, voor een cursus waar ik geen zin in heb. Op de powerpoint had ik de aankondiging van het voorstelrondje al gezien. Bah, wat een gedoe, had ik gedacht. Want wat ga ik nu weer zeggen?
‘Euwwww!’ gilt Amber.
‘Euww euww euwwww!’ echoot haar zusje erachteraan.
Ik vroeg de meisjes net te komen eten, maar nu kijk ik vol walging naar de situatie in onze achtertuin, waar onze doorgaans lieve knuffelkat vol overgave een muis aan het verorberen is. Ik moet kokhalzen van haar gekauw en hoe dat hele knaagdier in stukken in haar bek verdwijnt. Alsof het niets is.
‘Gátverdámme!’ roep ik geschokt, maar realiseer me dat ik naast mijn misselijke gevoel ook twee kleine meisjes, die nog steeds hysterisch om me heen staan te springen, moet managen.
Schichtig kijk ik om me heen als ik de Mediamarkt verlaat. Het hoesje met de simkaart hou ik dicht tegen me aangedrukt, alsof het een envelop met vijfduizend euro in ongemerkte contanten is. Want voor mijn gevoel doe ik iets illegaals en overtreed ik minstens drie artikelen van het Wetboek van de Moedermaffia dat ik blijkbaar toch ergens in mijn hoofd heb. Het is namelijk geen simkaart voor mij, maar voor Amber, mijn achtjarige dochter. Bestemd voor de telefoon die ze eerder alleen gebruikte voor spelletjes.
Ik kijk haar verschrikt aan.
‘Sorry…?’
‘Dit was de laatste keer voor Nova,’ herhaalt de arts van consultatiebureau.
‘Oh…ja tuurlijk,’ en ik druk Nova nog iets steviger tegen me aan.
‘Nova vertelde dat jullie een nieuwe kat hebben, wat leuk!’ zegt de juf van het kinderdagverblijf wanneer ik mijn jongste dochter op kom halen.
‘Nieuwe kat?’ reageer ik verward terwijl ik Nova met haar jas help.
‘Ja ze zegt dat deze Piepie heet, dat dit haar kat is, en dat de andere kat van jullie is,’ vervolgt ze haar verhaal.
‘Amber, leg dat Roblox weg en kom je sommen maken!’
‘Ja maar ik ben in Brookhaven en Julia, Silke en Hanna gaan me joinen!’ roept ze me vanaf de bank toe. Ik kijk haar verbaasd aan, maar doe net alsof ik begrijp wat ze zegt.
‘Nee meid, gewoon even een bladzijde, daarna mag je weer verder.’
‘Nee!’ roept Nova triomfantelijk als ik haar voorstel naar de wc te gaan. Al mopperend doe ik haar maar weer een extra large-luier aan op het aankleedkussen waarop inmiddels alleen haar romp past. Ik blijf het maar vragen, want soms wil ze namelijk wel naar de wc. Al doet ze daar -tot haar grote hilariteit- niet veel meer dan scheten laten.