‘Cabin crew take your seats,’ klinkt het vanuit de cockpit. Ik zie hoe Marcel aan het worstelen is met onze tweejarige die uiteraard niets te maken heeft met het teken ‘stoelriemen vast’ en ben blij dat haar grote zus verdiept is in de inflight entertainment. Gespannen kijk ik uit het raam of ik al politieauto’s zie om het vliegtuig te stoppen en ons allemaal naar huis te sturen. Je weet wel, zoals in films.
Even daarvoor had ik zenuwachtig over het vliegveld gelopen alsof ik illegale goederen aan het smokkelen was. Want wanneer zouden we te horen krijgen dat we niet mochten vertrekken omdat de grenzen dicht zouden gaan, er weer een nieuwe variant om de hoek was komen kijken of een van de andere duizend redenen? Ik keek nergens meer van op.