‘Waar is dat boekje? Amber, wáár is dat boekje?!’ roep ik terwijl ik als een hamsterende Irma Sluis in de berg boeken, mapjes en aan elkaar geniete A4-tjes graai.
‘Is het deze?’
‘Nee joh mama, natuurlijk niet,’ zegt ze kalm, maar met een opgetrokken wenkbrauw, terwijl ze voor de opengeklapte laptop zit.
Daar zitten we dan, in een gekregen shirt van het duikresort. Ik voel me zielig, maar ook een beetje dom. Want wie moesten er weer zo nodig voor een dubbeltje op de eerste rang zitten?
‘Goedkoop is duurkoop’ zegt mijn vader altijd, en dat hoorde ik heus ergens in de verte. Maar boeiend, we gingen duiken op de Filipijnen, whoohooo! Dat het vluchtschema best ingewikkeld was maakte ons niet uit. We hebben zo vaak honderden tussenstops en moeten zo vaak rennen om aansluitingen te halen. Dat we via China zouden vliegen en daar om onduidelijke redenen onze drie koffers zouden moeten uitchecken én meteen weer inchecken leek ons ook geen probleem. ‘Leuk, komen we daar ook eens’ zei ik nog toen Marcel me het vluchtschema liet zien. Wat een naïef schaap, denk ik nu. Want die koffers met, voor mijn gevoel, ons hele leven waren niet op de bagageband verschenen. En dit bleek ook heel vaak te gebeuren hoorden we van het luchthavenpersoneel. Vaker wel dan niet zelfs. Dat hadden we dus makkelijk met een Google-search kunnen tackelen. Sukkels.