‘Geef maar,’ zegt mijn nichtje met uitgestoken hand, waarna mijn oom haar zijn telefoon overhandigt. Hij was een mail kwijt die hij een seconde daarvoor nog had gezien. Aan de hele uitwisseling tussen dochter en vader zie ik dat dit vaker gebeurt. Ik moet erom grinniken, want ik zie veel gelijkenis tussen haar vader en de mijne, die dan ook broers zijn.
Terwijl ik naar huis rij, denk ik terug aan het voorval en aan hoe mijn generatie vaak als een digitale helpdesk fungeert voor ouders en grootouders. Mijn broertje en ik in ieder geval wel. Zo repareert mijn broertje vastgelopen tablets en telefoons, heeft hij de computer van mijn ouders zo gebruiksvriendelijk mogelijk gemaakt én kan hij van een afstand bij ze inloggen wanneer er even snel ‘CTRL-ALT-DEL’ en ‘taak beëindigen’ moet worden gedaan. Ik ondersteun ze vooral met social media en online bestellingen, die ik inmiddels zelfs in mijn slaap zou kunnen doen.
De digitale wereld is voor onze generatie een stuk makkelijker dan voor onze ouders die inmiddels ver in de zeventig zijn. Maar we helpen ze graag, en het levert vaak grappige momenten op zoals wanneer mijn nichtje na een seconde of tien de verdwenen mail terugvond in mijn ooms mailbox.
Zullen onze kinderen ooit eenzelfde gevoel krijgen bij ons? Als ze ons met die hologram-telefoon gaan helpen die er in de nabije toekomst ongetwijfeld komt? Terwijl ik van baan wissel op de snelweg, wuif ik dat idee weg. Ervan uitgaande dat ik hierin wel meegroei.
Maar dan herinner ik me plotseling de ‘Snapchat-selfie’ en mis bijna de afslag…
Sinds kort heb ik Snapchat, niet voor actief gebruik -want nóg een social media platform zou niet bijdragen aan mijn mentale welzijn- maar om het beter te begrijpen aangezien Amber wel een account heeft en ik me wil verdiepen in haar belevingswereld. En om precies te weten hoe alles werkt, zodat ik weet waar ik moet kijken als ik even mee wil lezen. Hoe moeilijk kan het zijn.
Tot er telkens als ik in haar Snapchat keek, een soort automatische selfie van mijn hoofd werd gemaakt, waardoor Amber elke keer zag dat ik in haar Snapchat had geloerd. Hoewel ik transparant ben in mijn telefoon-controle (ja hállo, ze is tien), voelde ik me toch steeds betrapt (en waren de selfies nooit flatteus). Ik heb mijn uiterste best gedaan uit te zoeken hoe dit werkt, maar heb tot op de dag van vandaag werkelijk géén idee. En Amber wil het me niet zeggen, de boef. Een behoorlijk lesje nederigheid dat ik snel had willen vergeten.
‘Geef maar,’ hoor ik haar over een aantal jaar zeggen als mijn hologram-telefoon weer eens is vastgelopen.