‘De BSO is saai, mag ik er af?’ vraagt Amber als ik haar een nachtkus geef.
‘Daar moet ik even over nadenken lieverd,’ zeg ik haar eerlijk.
‘Ja, maar Julia gaat er ook af.’
Dat laatste maakt me zenuwachtig. Want tot nu toe heb ik, als ze de saaiheid van de BSO met me deelde, altijd het argument gebruikt dat haar vriendin Julia die -na het vertrek van al haar andere vriendinnen- er op een van haar BSO-dagen tenminste ook nog was.
‘Waarom maken wij altijd dit soort dingen mee?’ roept Amber ietwat wanhopig.
‘Omdat we voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten,’ reageer ik zo neutraal mogelijk en negeer de vragende blik van mijn dochter bij wie deze uitdrukking duidelijk nog niet aan bod is gekomen in de lesstof.
Tegelijkertijd probeer ik mijn trillende handen te verbergen voor mijn dochters, die samen met mij toekijken hoe Marcel achterwaarts met onze enorme 4×4 tevergeefs het smalle en vooral steile heuveltje probeert op te rijden. Ondersteund door duwende lieve Oegandezen die binnen no time door de campingbaas waren opgetrommeld. Bij elke poging blazen er dikke zwarte wolken uit de uitlaat en vanaf de plaats waar ik sta lijkt het alsof de auto elk moment kan omkiepen. Naast het heuveltje is misschien geen ravijn, maar genoeg afgrond om de auto een paar keer om zijn as te laten tollen, precies aan de kant waar Marcel aan het stuur zit, en dan ook nog bovenop die Oegandezen. Ik ben dus in dubio of ik Amber en Nova even op de tablet moet zetten.