‘Amber klaagt over hoofdpijn en ze hangt al een tijdje lamlendig over haar tafel.’
Met een dampende cappuccino voor mijn neus ben ik gefocust aan het werk als ik gebeld word door de juf van Amber. Van de werkstand schiet ik meteen in de moederstand, want dat gebeurt nou eenmaal. In mijn hoofd ga ik door mijn werkagenda om te zien wat ik moet afzeggen als ik haar straks moet ophalen.
‘We beginnen bij jou,’ wijst de cursusleider naar mij.
Ik zit in een sfeerloos vergaderzaaltje, met systeemplafond en vieze koffie, voor een cursus waar ik geen zin in heb. Op de powerpoint had ik de aankondiging van het voorstelrondje al gezien. Bah, wat een gedoe, had ik gedacht. Want wat ga ik nu weer zeggen?
‘Euwwww!’ gilt Amber.
‘Euww euww euwwww!’ echoot haar zusje erachteraan.
Ik vroeg de meisjes net te komen eten, maar nu kijk ik vol walging naar de situatie in onze achtertuin, waar onze doorgaans lieve knuffelkat vol overgave een muis aan het verorberen is. Ik moet kokhalzen van haar gekauw en hoe dat hele knaagdier in stukken in haar bek verdwijnt. Alsof het niets is.
‘Gátverdámme!’ roep ik geschokt, maar realiseer me dat ik naast mijn misselijke gevoel ook twee kleine meisjes, die nog steeds hysterisch om me heen staan te springen, moet managen.
Schichtig kijk ik om me heen als ik de Mediamarkt verlaat. Het hoesje met de simkaart hou ik dicht tegen me aangedrukt, alsof het een envelop met vijfduizend euro in ongemerkte contanten is. Want voor mijn gevoel doe ik iets illegaals en overtreed ik minstens drie artikelen van het Wetboek van de Moedermaffia dat ik blijkbaar toch ergens in mijn hoofd heb. Het is namelijk geen simkaart voor mij, maar voor Amber, mijn achtjarige dochter. Bestemd voor de telefoon die ze eerder alleen gebruikte voor spelletjes.