Schichtig kijk ik om me heen als ik de Mediamarkt verlaat. Het hoesje met de simkaart hou ik dicht tegen me aangedrukt, alsof het een envelop met vijfduizend euro in ongemerkte contanten is. Want voor mijn gevoel doe ik iets illegaals en overtreed ik minstens drie artikelen van het Wetboek van de Moedermaffia dat ik blijkbaar toch ergens in mijn hoofd heb. Het is namelijk geen simkaart voor mij, maar voor Amber, mijn achtjarige dochter. Bestemd voor de telefoon die ze eerder alleen gebruikte voor spelletjes.

Haar vriendinnen bleken opeens allemaal een simkaart te hebben, dus zij wilde dat ook. Ze heeft er daarom hartstochtelijk om gezeurd, compleet met boze briefjes die ze demonstratief voor onze slaapkamerdeur deponeerde.

‘Wat wil je daar mee doen dan?’ vroeg ik haar.
‘Nou gewoon appen met mijn vriendinnen,’ was haar respons.

In een reflex had ik nee gezegd, want de combinatie ‘achtjarig meisje’ en ‘simkaart’ klikt niet zo goed in mijn hoofd. Dit vooral ingegeven door die eerder genoemde organisatie van mama-maffiosi, want een eigen mening had ik er eerlijk gezegd nog niet over gevormd. Vooral omdat een simkaart iets voor in de verre toekomst leek.

Maar dit dwong ons erover na te denken. Over hoe erg het zou zijn als ze thuis, waar wij bij zijn, appt met de vriendinnen waar ze normaal ook gewoon leuk mee speelt? En zo leert ze ook om te gaan met een technologie waar ze toch mee te maken gaat krijgen. Na vele gesprekken komen we tot de conclusie dat het mag, maar alleen onder toezicht.

Thuis wordt de simkaart met dankbaarheid ontvangen door een meisje dat er meteen gretig mee aan de haal gaat. Al snel hoor ik haar blije berichtjes inspreken in vers aangemaakte groepsapps. En als ik later aandoenlijke berichtjes teruglees aan haar opa’s en oma’s, vind ik het ineens erg lief en onschuldig. Na de eerste ‘hoi mama’, ben ik overstag en geniet van de zinnetjes met hartjes-emojis en spelfouten die ik van haar ontvang. Want dat ís me een partij gezellig.

Het valt me dus hartstikke mee die simkaart. Maar na dit blog vind ik waarschijnlijk wel een paardenhoofd in mijn bed.