‘Wat dacht je van een zitzak?’ vraag ik. ‘Pfff weer zo’n onding,’ zucht Marcel.
‘Een Gabby’s Poppenhuis poppenhuis? Nee laat maar, dat is een sta-in-de-weg.’
‘Of anders een fototoestelletje voor op vakantie, zodat ze die andere niet steeds met Amber hoeft te delen?’ stel ik voor.
‘Mwah,’ zegt Marcel terwijl hij zijn schouders ophaalt.
‘Ja jezus, wat dán?’
Onze Nova wordt binnenkort zes en we piekeren ons al weken suf over een cadeau. Het first world problem der first world problems, I know, maar we hebben hier nu een serieuze brainstorm over. Want hoe ingewikkeld ís dit vraagstuk? Kijk, kleine cadeautjes weet ik wel te verzinnen. Ze heeft een online lijstje voor familie en vriendinnetjes met allerlei roze, glitter, unicorn en Gabby’s Poppenhuis varianten. Maar het zit in ons (oké mijn) hoofd dat De Ouders Iets Groots moeten geven. Zo kreeg ze vorig jaar een bed dat we met veel bombarie aan haar introduceerden en waar ze ook écht blij mee was. Ze had ‘m ook nodig, dus ik was erg content met hoe we dit in haar verjaardag konden integreren.
Maar nu zijn mij ideeën op. Want alle grote dingen, nou ja, eigenlijk álle dingen, heeft ze al via haar grote zus. Die geven we vaak iets zoals een fiets voor haar verjaardag en al die fietsen staan nu geduldig te wachten in onze garage tot haar zusje er groot genoeg voor is. Het is wel eens door mijn hoofd geschoten zo’n fiets een beetje te pimpen en ‘m aan Nova cadeau te geven, maar daar kom ik denk ik niet mee weg. Het verwende aapje dat ze is.
Moedeloos word ik er van. Maar het voelt ook een beetje vies om -met alle ellende in de wereld- een brainstormsessie te houden met je man om iets uit de krochten van je hersenen te persen om te geven aan je kind dat alles al heeft. Maar goed, niets geven voelt ook niet goed, ze wordt immers pas zes.
‘Zullen we anders iets gaan doén?’ zegt Marcel plotseling.
‘Maar wat dan?’ denkende aan dat we bijna overal zijn geweest, waaronder laatst naar een heel ver land. Maar, in een brainstorm mag alles gezegd worden, dus laten we dit idee eens tegen het licht houden.
‘Tsja,’ zegt Marcel en ik zie dat hij vindt dat ik nu aan zet ben aangezien hij stap één van de oplossing heeft gezet.
‘Het moet in ieder geval iets met dieren zijn, iets interactiefs,’ begin ik.
‘Oh en dan moeten we niet steeds nee zeggen bij het verzoek om ijs, snoep of iets uit de giftshop, zoals normaal,’ vul ik aan.
‘En daarna kunnen we een pannenkoek eten waarna ze een ijsje krijgt,’ rond mijn man af.
Uitkomst van de brainstorm: we gaan naar die Apeldoornse apen-beleving waar ze snoep mag eten en daarna naar een heel leuk pannenkoekenhuis. Ik vind het een top-idee! Hopelijk vindt ons verwende aapje dat ook.