‘Doe je nu cool?’ vraag ik Amber verschillende keren als we in de rij voor de incheckbalie staan. De rollende ogen van mijn negenjarige dochter zijn daarna niet van de lucht. Een paar weken terug vertelde ze me dat ze op vliegvelden altijd cool doet om indruk te maken op eventueel aanwezige leeftijdsgenoten.
‘Gast,’ had ze op mijn harde lachen gereageerd.

‘Ben ík eigenlijk cool?’ vraag ik als we richting de gate lopen en haar blik zegt genoeg.
‘En als ik dit dansje doe?’
‘Mama. Letterlijk. Jij bent echt raar,’ is haar observatie over mijn Wednesday-dansje.
‘Hé papa, mama be like,’ zegt ze tegen Marcel waarna ze mijn moves imiteert.

Het wachten op een vliegtuig was nog nooit zo leuk. Want ik weet heus wel dat ik in de ogen van mijn dochter ver onderaan de coolheid-lijst sta, maar haar opgetrokken wenkbrauwen en schaamtevolle blikken werken gewoon op mijn lachspieren. ‘Je ziet er wel cool uit, maar je bént niet cool,’ verduidelijkte ze laatst. Echt, je kon me opvegen.

Wanneer we wachten tot we mogen boarden observeer ik haar met grote ogen als Freek Vonk een zeldzame hagedis. De omslag van kind naar puber is de laatste maanden ineens zo duidelijk. Dit gaat me allemaal veel te snel, maar tot mijn verbazing wint de fascinatie het van de weemoed. Dat haar mentale groeispurt op dit moment gepaard gaat met hilarische momenten helpt hier wel bij moet ik eerlijk zeggen. En die momenten zijn er tegenwoordig dagelijks. Meestal gecombineerd met schaamte voor haar moeder. Zo kreeg ik laatst ’s avonds op mijn kop dat ik naar haar gezwaaid had toen ik langs haar klas liep. Want wat als haar klasgenoten hadden gezien dat ze een moeder heeft die zwaait? Je zou voor minder een emigratie in gang zetten.
‘Ik ga later een boek schrijven,’ zei ze eens na weer zo’n schaamtevolle actie van mijn kant. ‘Die noem ik dan ‘De Beschamende Moeder’. Pijn in mijn buik van het lachen had ik toen.

Bij de gate maakt ze vlogs, die ze vervolgens naar de gezinsapp stuurt; filmpjes over het wachten op een vliegtuig met je ouders, en dat het toch wel écht gedoe is dat je je eigen tas moet tillen. Ik vind ze geweldig en lig gevouwen.

Ik kijk naar haar. Wat is ze toch cool en slim en grappig en wat doet ze dat opgroeien toch goed. Echt, kom maar op met die puberteit. We gaan er een leuke tijd van maken.
Maar dan word ik plotseling keihard uitgelachen. Ik herken de lach meteen, want ik ben het zelf….vanuit de toekomst.
‘Gast,’ mompel ik tegen mezelf.

Als je naar binnen gaat zonder te vragen dan krijg je een probleem, stond er in dwingende letters op het blaadje dat Amber vol vuur op haar deur had geplakt. Het had meer weg van een dreigement dan van een waarschuwing. Maar was kennelijk wel nodig om haar kamer te beschermen tegen de grijphandjes van haar kleine zusje. Want de kamer van Amber heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Nova, en met het omvallen van een sieradenbakje was er -weer eens- een grens bereikt.

Lees verder →

‘Vergeet het wc-papier niet,’ zeg ik tegen Marcel die op het punt staat te vertrekken naar de supermarkt.
‘Jaja, komt goed.’
‘En kijk op het lijstje,’ refereer ik aan het online boodschappenlijstje waar we allebei producten aan toe kunnen voegen die gekocht moeten worden. Lees verder →

Amber zit op haar bed. Haar benen opgetrokken met haar armen er strak omheen en haar blik woedend van mij afgewend. Tegelijkertijd probeer ik Nova te kalmeren die onbedaarlijk huilend naast me staat. Ik voel me een mislukking, want dit had ik makkelijk kunnen voorkomen.

Lees verder →

‘We leven wel in de wereld, maar zijn niet van de wereld,’ klinkt het in de intro van de vijfdelige podcastserie waarin journalist Maarten Dallinga zich verdiepte in refo’s op de Gelderse Biblebelt. Een wereld waar ik niets van begrijp, en waar ik, zoals velen met mij, een hoop vooroordelen over had. Deze serie luisterde ik met verbazing (want hoe kan het dat er ook wetenschappers in de zware Reformatorische kerk rondlopen?) en bewondering voor de maker. Maar het lichtte ook een klein tipje van de sluier op, wat mijn beeld over die gesloten gemeenschap toch ook een piepklein beetje nuanceerde.

Lees verder →

‘Don’t show her the candy we bought, otherwise she is going to whine about it,’ zeg ik tegen Amber als we samen met Nova de auto uitstappen. In de achterbak ligt snoep dat we eerder die dag kochten voor bij de Harry Potter film die we samen gaan kijken. Terwijl ik Nova uit de auto help, pakt Amber stiekem het snoep en verstopt dit in de garage. Ik weet namelijk dat Nova bij alleen maar het idee van snoep net zolang zal zeuren tot ze haar zin krijgt, en daar heb ik niet altijd trek in. Lees verder →

Bij de derde supermarkt was het raak, waarna een blij meisje naar de auto liep waar we een filmpje op zouden nemen van het proefproces. Met mij als volgzame cameravrouw in haar kielzog.

Lees verder →

‘Waarom lach je?’ vraagt Amber nieuwsgierig als ik op mijn telefoon kijk.
‘Oh, iets van mijn werk,’ zeg ik terwijl ik snel mijn telefoon uitdruk om te voorkomen dat die aasgier ziet waar ik naar kijk. Want ik kan die hele foute -maar briljante- meme van mede-moeder S. écht niet delen met mijn negenjarige dochter.

Lees verder →

‘Maar het is toch leuk? Ga er gewoon van genieten,’ zegt Marcel als we ’s avonds op de bank zitten. Ik heb net mijn tas ingepakt om een nachtje weg te gaan met een vriendin. Heerlijk in een hotel en daar eindeloos praten, eten, drinken én schrijven, want dat is onze gezamenlijke hobby. Maar ook even verstoken zijn van gemama, op de grond vallend bestek en stemverheffingen. Het was een fantastisch idee waar we voor mijn gevoel al járen over spraken. Eeuwen deden we dan ook over het tot stand komen van deze trip, aangezien we beiden druk zijn met werk en gezin. Lees verder →

Als mijn vader het eten opschept probeer ik te voorkomen dat mijn wiebelige kleuter van tafel glipt en het tafellaken meetrekt.
‘Noof blijf zítten,’ zeg ik voor de zoveelste keer en zet haar met een hand weer in haar stoel. Met mijn andere hand probeer ik een hap te nemen van het eten dat mijn ouders hebben gemaakt.
‘NOU MAMÁ!’ roept ze als ze zich met veel armzwaaien loswrikt en op een haar na haar beker drinken mist. Haar blik vurig als haar vlammend rode haren.

Lees verder →