De veters van mijn hardloopschoenen zitten nog in de knoop van de vorige keer. Die moet ik voortaan écht losmaken na het rennen denk ik bij mezelf, want nu zit ik wéér te klooien.
‘Mars, ik doe even een rondje vijf,’ zeg ik terwijl ik de veter van mijn linkerschoen losmaak.
‘Mars, hoor je me?’
‘Zullen we het gewoon doen?’ vraagt Marcel terwijl hij door de Lonely Planet bladert.
‘Naar Costa Rica? Ik weet het niet hoor…’
De veter van mijn linkerschoen is inmiddels uit de knoop.
‘Hoezo? Het mag gewoon,’ zegt hij verbaast.
‘Ja maar reizen is best frowned upon tegenwoordig, mensen hebben daar nu met die pandemie een mening over,’ antwoord ik al prutsend aan de knoop in de veter van mijn rechterschoen.
‘Mensen gaan daar dus iets van vinden.’
Marcel kijkt op van zijn reisgids ‘Wat kan jou dat nou schelen? Je bent geen zestien meer.’
‘Neehee, dat weet ik allemaal wel. Laat me er gewoon even over nadenken,’ zeg ik ontwijkend en tegelijktijdig trek ik de veter van mijn rechterschoen uit de knoop.
‘Ik moet het wel snel weten, want de prijzen van die tickets worden vast snel duurder.’
‘Jahaa, ik denk erover na zeg ik toch. Maar nu ga ik echt even rennen hoor. We hebben het er nog wel over.
Ik strik mijn veters, loop door de voordeur, sla de deur achter me dicht en start de GPS van mijn Garmin-horloge.
Man wat duurt dat altijd lang voordat ie ‘m gevonden heeft, denk ik geïrriteerd. Maar wellicht is die irritatie niet te wijten aan mijn fijne hardloop-gadget.
Mijn horloge geeft de trilling dat de GPS gevonden is en ik start mijn rondje. In de richting van het bos, lekker onder de bomen.
Ik denk aan die reis naar Costa Rica, eindelijk mag het weer. Maar wat houd me toch zo tegen. Is het dan echt alleen dat mensen er -misschien- iets van vinden? Is dat een reden?
Ik ren over het bruggetje, over het fietspad en sla dan rechtsaf het bos in. Wat is het hier toch prachtig, denk ik bij mezelf. Ik geniet van alles wat ik zie en hoor totdat ik plotseling wordt overvallen door een soort schuldgevoel. Waarom mag ik hier wel van genieten en niet van een reis? Het kan verdomme zo voorbij zijn. Dat heb ik pas nog gezien en dat was afschuwelijk. Zou ik mezelf dan tegen laten houden door de mening van iemand anders?
Je bent geen zestien meer, Jeucken! Spreek ik mezelf streng toe.
Ik ren steeds sneller, via de rotonde, langs het winkelcentrum onze wijk weer in. Thuis aangekomen druk ik op ‘stop’. Yes een PR! Met een rood hoofd loop ik naar binnen. Ik schop mijn schoenen uit zonder de veters los te maken en loop naar Marcel die nog steeds verzonken is in de Lonely Planet.
‘Mars, het is een top-idee. Boek die tickets. We doen het gewoon!’