Waarom synchroniseert dat pokke ding nou niet?! denk ik verhit.
Driftig ververs ik voor de 16de keer mijn Strava-app, maar er gebeurt niets.
Voor mijn gevoel heb ik nu dus voor niets gerend, want heb je überhaupt gerend als het niet op Strava staat? Ik gooi mijn telefoon opzij en terwijl ik mijn hardloopschoenen uittrek moet ik ineens denken aan een jaar of zes geleden toen ik nooit aan sport deed. Als ik toen toch wist hoe ik nu als een debiel met een hardloop-app in de weer ben… ik zou mezelf keihard uitlachen. Sterker nog; 2015-Michelle zou 2021-Michelle háten. Met dat achterlijke geren. Sporten was voor sukkels, niet voor coole mensen zoals ik.
Wat kan dat verkeren, want ineens zag ook ik het licht. Een licht dat ik overigens zelf heb aangestoken, omdat het maar eens afgelopen moest zijn met die onfitte toestand.
Het ging al snel compleet de andere kant op. Ik ben nu namelijk die irritante 10.000 stappen per dag Jehova. Maar ik ben vooral die veel te blije hardloper die er plezier aan beleeft om meerdere keren per week hele enden stuk te gaan door regen, wind of bloedhitte. Die hier graag over praat met mensen die er meer verstand van hebben en hen het hardloopshirt van het lijf vraagt. Die alles wil weten over tijden en vooral; het verbeteren daarvan, en daarom dus bijna religieus gebruik maakt van ren-app Strava.
Over een paar maanden ga ik zelfs meedoen aan de 20 van Alphen. De prestatieloop die ik ooit zo verafschuwde omdat hier een hoop Alphense wegen voor worden afgesloten. Toevallig áltijd wanneer ik in Alphen was én op tijd ergens moest zijn. Dan rolde ik met mijn ogen naar die groep veel te opgewekte hardlopers. Nu ga ik daar dus tussen lopen met mijn blije bakkes en doen mensen dat ongetwijfeld naar mij.
Voor het slapen gaan check ik vloekend mijn Strava. Weer niks.
In de ochtend heeft ie mijn loopje eindelijk gesynchroniseerd. Wát een opluchting, het rondje was gelukkig niet voor niets. Ik kan het hoongelach van 2015-Michelle hóren.