Mars en ik scheppen met ingehouden adem de stamppot rodekool op de borden van onze dochters en hun twee buurtbesties.
‘Dankjewel,’ zeggen de buurmeisjes beleefd as ever. Amber en Nova zeggen niets, maar kijken naar ons of we ze poep met wormen voorschotelen.
Die van ons zijn namelijk niet zo van de Hollandse pot of alles wat daar ook maar een klein beetje naar riekt, en daarom eten we zoiets bijna nooit. We hebben gewoon niet altijd zin in de sterfscène van het Zwanenmeer die als het gevolg van gekookte aardappelen met groente vrijwel zeker opgevoerd wordt.
Maar vorige week vertelden de vriendinnen uit de straat -die elke week wel een keer bij ons eten- dat ze stamppot rodekool zo lekker vinden. Daarom staat dat vandaag op het menu. Alleen staat die keer dat ik stamppot andijvie -wat Amber überhaupt niet zonder kotsgeluiden kan uitspreken- aan haar probeerde te verkopen als winterse groenteschotel, me nog vers in het geheugen. Ze simuleerde toen een vergiftiging, en Marcel en ik verwachten nu iets vergelijkbaars.
Haar jongere zusje is een goeie aanvulling aan het theatergezelschap. Ze was nog maar heel klein toen ze met overtuiging ‘ik mag geen sla!’ naar ons riep, en ze verdient een Oscar voor haar reactie op het vinden van het kleinste stukje in haar gerecht dat ze dan vol walging, als vreemde haren uit een doucheputje, van haar bord zwaait. Zelfs een nasi met naar haar smaak teveel zichtbare groenten krijgt een onverbloemd ‘Ew, dat.’
‘Weet je hoe lang ik dit al niet gegeten heb?’ zegt Marcel, alsof hij aan het samensmeltingsdiner bij Expeditie Robinson zit, als hij de eerste hap van de stamppot rodekool neemt. Ik moet zeggen; ik snap zijn nostalgie én het smaakt heerlijk.
‘Lekker zeg!’ zeggen de twee buurtvriendinnen met volle mond.
Amber en Nova geven voor de verandering een keer geen kik, en na afloop is hun bord ….leeg. Waarop Mars en ik elkaar aankijken alsof we zojuist een ufo hebben zien landen.
‘Vond je het lekker?’ vraag ik Amber die haar schouders ophaalt, en ik zie dat ze zich niet wil laten kennen. Ik weet dat vreemde ogen dwingen, maar de ogen van vriendinnen kennelijk ook. Ik zal ze binnenkort eens vragen of ze stamppot andijvie lusten.