Deze week zat ik ook al weemoedig naar oude foto’s te kijken. Foto’s waar Amber de leeftijd van Nova had, met haar bolle wangen en zijwieltjes aan haar fiets. Maar ook van het Deryan-tentje waar ze duizenden nachten in heeft geslapen tijdens onze reizen. Doordat we nu geen reizen kunnen maken is dit voor Nova veel minder aan de orde geweest. Terwijl ik dat nou juist zo heerlijk vond, dat slapende meisje in dat lieve tentje. Ik vraag me af of Nova er überhaupt nog in gaat slapen nu vakanties tegenwoordig op losse schroeven staan en ze nog harder lijkt te groeien dan Amber destijds.

Als mijn dreumes en ik de winkel verlaten besef ik dat dit melancholische vat waarin ik ben getrokken misschien niets met de meiden te maken heeft. Het komt door de rare tijd waarin we leven en de dingen die nu niet kunnen, maar vooral door mijn ernstig zieke collega, waardoor alles wat eindig is pijn doet.

Die avond zit ik met Marcel op de bank. We hebben net het naar-bed-breng ritueel achter de rug en horen ze nog naar elkaar roepen. Wat leuk dat Nova nu de naam van haar zus kan zeggen, denk ik en neem tevreden een slok van mijn koffie.

‘Nog even over de Hemelvaart hè,’ zegt Marcel ineens terwijl de regen tegen de ramen striemt. ‘Zullen we toch nog een paar dagen weg gaan, volgens mij wordt het volgende week namelijk best aardig weer en dit huisje op Texel is nog vrij.’

Ik zit ineens rechtop.
‘Dan kan Nova in haar tentje slapen, want daar past ze nu nog in!’ roep ik blij.
‘Euh ja, dat denk ik wel, zal ik dan maar boeken?’ vraagt hij terwijl hij door de site van de accommodatie scrolt.
‘Ja, leuk!’
Ik ga weer achterover zitten en glimlach. Toch nog een paar dagen in haar tentje. Ik ga er extra van genieten.