Vanuit mijn ooghoek zie ik iets zwarts op mijn been. In een reflex en met een harde gil sla ik naar een spin die in de doorspoelende wc belandt. Mijn hartslag is in een seconde van standje meditatie naar standje tien kilometer hardlopen bij 35 graden gegaan. Ik voel me een watje én een hufter, want ik ben bang maar hij hoeft natuurlijk niet dood. Gelukkig spoelt de spin niet door, waardoor ik ‘m kan redden. Ik ren het wc-hok uit om een extra lange tak te zoeken en na veel halfslachtige pogingen wip ik de spin met een boog -begeleid door wederom een harde gil- de wc uit. Gelukkig is er naast mijn gezin, dat verderop aan het ontbijt zit, verder niemand op deze Namibische campsite, want mijn hemel wat sta ik voor lul met m’n geklungel.

Om te voorkomen dat een van ons straks op die spin gaat staan besluit ik om ‘m verder in veiligheid te brengen. Wél nadat ik een foto heb gemaakt, want ik moet ze straks wel laten zien hoe stoer ik ben. De trillende handen laat ik dan uiteraard achterwege.

Met de tak geef ik voorzichtige tikjes op de grond die de spin in de richting van de uitgang van het wc-hok moet brengen. Steeds in de lichte paniek dat ie ineens in de aanval gaat, want dat heb ik in de horrorfilm -voor mij documentaire- Arachnaphobia gezien. Na iets wat voelt als uren is de spin eindelijk naar buiten gejaagd en hopelijk veilig.

Vol van deze achtbaanrit stap ik het wc-hok uit, maar zet op een rare manier niet genoeg kracht waardoor ik hard door mijn voet ga en op de grond val. Als in een film rol ik zelfs nog een paar keer door en weer ben ik blij met de afwezigheid van andere gasten. De pijn overheerst het gevoel van schaamte, waardoor ik het uitschreeuw. Zo hard dat ik Marcel in de verte de meisjes hoor sommeren in de auto te gaan zitten.

Shit, hij denkt dat ik aangevallen word door de bavianen die hier de campsite terroriseren, en nu komt ie me redden, bedenk ik me.

‘Mies! Mies!’ hoor ik ‘m roepen, wanneer hij naar me toe komt rennen. Stenen en takken zoekend om de bavianen van me af te slaan zo vertelt hij me later.

‘Nee, ik ben door mijn voet gegaan, geen bavianen,’ kerm ik vanaf de grond inmiddels bedekt door het droge Afrikaanse zand.

‘Hoe krijg je dát nou voor elkaar?’ zegt hij met een mix van opluchting en verbazing over het tafereel wat hij voor zich ziet.

‘Ik ging een spin redden.’

‘Oh aha, nou kom, dan help ik je overeind,’ niet verbaast want hij kent me.

Strompelend ga ik terug naar onze plek waar ik de meisjes en Marcel vertel over mijn spannende avontuur.

‘Wacht, ik laat de foto zien,’ en kom er dan achter dat in mijn val mijn telefoon uit mijn zak is gevallen en ik terug naar de plek des onheils moet.

Zal je zien dat ik op die spin ga staan.