‘Nova vertelde dat jullie een nieuwe kat hebben, wat leuk!’ zegt de juf van het kinderdagverblijf wanneer ik mijn jongste dochter op kom halen.
‘Nieuwe kat?’ reageer ik verward terwijl ik Nova met haar jas help.
‘Ja ze zegt dat deze Piepie heet, dat dit haar kat is, en dat de andere kat van jullie is,’ vervolgt ze haar verhaal.
En dan snap ik het pas. Toen Nova net kon praten noemde ze alle dieren -waaronder onze kat Annabel- ‘piepie’. Op een zeker moment zijn wij Annabel ook maar Piepie gaan noemen.
In de auto naar huis moet ik denken aan het moment dat we zijn begonnen onze kat naast Annabel ook Piepie te noemen. Het was destijds zo grappig om Nova ‘Piepie!’-roepend achter onze kat aan te zien kruipen, dat we het maar zo gelaten hebben en ik tegenwoordig ‘kom Piepie, eten’ tegen die kat zeg.
Naast grappig vonden we het natuurlijk ook superschattig dat ze ‘Piepie’ zei in plaats van Annabel. Maar dat geldt voor alle woordjes die ze anders of verkeerd uitspreekt. Marcel en ik werpen elkaar altijd een liefdevolle blik toe als we Nova wakker maken en ze zegt dat ze naar ‘demeden’ wil om daar een ‘doteram’ te eten. Of wanneer ze op vakantie in een deuk ligt om de ‘pinkebaan’, dat is een sprinkhaan, die ze weg ziet springen.
Ik schrijf het in ieder geval allemaal op om later als ze groot is nog even te zwelgen in de nostalgische gevoelens die ik als zacht ei ongetwijfeld ga hebben. Want het is fantastisch dat ze groter wordt en steeds meer dingen kan, maar ergens vind ik het fijn dat ze toch nog ergens klein in is.
Een paar dagen later maak ik haar wakker. We zijn gezellig aan het kletsen terwijl ik haar aankleed en haar bed opmaak.
‘Gaan we nu naar beneden?’ vraagt ze opeens.
Verschrikt kijk ik haar aan en ik weet even niet meer wat ik aan het doen ben.
‘Tuurlijk liefste,’ probeer ik zo opgewekt mogelijk, maar van binnen spartel ik op de grond als een onredelijk kind.
Beneden kijk ik naar mijn meid. Ze wordt groot en dat is goed. Maar dit zachte ei is blij dat die gekke Piepie er nog is.