Ik kijk naar mijn vrolijke dochter die bezig is met een proefje in het scheikundelokaal en veeg snel mijn wang droog. Marcel, Amber en ik zijn op de open dag van een middelbare school. Dat is in ons geval extra belangrijk aangezien wij niet in deze regio zijn opgegroeid en dus precies niets weten van de middelbare scholen in onze omgeving.

Eigenlijk weten we sowieso weinig van het voortgezet onderwijs en hoe dat tegenwoordig is ingericht. Ik begon deze allereerste open dag daarom zonder enige verwachtingen, maar in krap een half uur tijd heb ik alle emoties al doorstaan.

Irritatie door het wachten in de enorme rij van ouders en kinderen die hetzelfde tijdstip hadden gekozen als wij. Melancholie over het veel te snel opgroeien van mijn baby. Schaamte die me herinnert aan mijn eigen middelbare schoolperiode, waarin ik niet veel deed behalve, mijn uiterste best om de kutste puber van de school te worden. Twijfel of Amber hier wel op haar plek zal zijn, en of de keuze die we te zijner tijd maken de juiste is. Angst of mijn kleine meisje met haar ongetwijfeld veel te grote en zware rugtas niet zal verzuipen op die grote boze middelbare school.

Maar gelukkig ook veel lachen om Amber die vooral oog had voor de stands met de snoeppotten (‘zullen we hier een vraag stellen?’), het computerlokaal (‘hier kan ik dan spelletjes op doen!’), de kluisjes (‘mag ik die dan ook versieren, net als in Misfits?’) en het feit dat er voor masterclasses geen huiswerk geldt (‘yes, geen huiswerk!’) waarbij zij dit verkeerd begreep en dacht dat op deze school huiswerk überhaupt niet voorkomt.

Ik ben blij dat ze zichzelf zo lichtvoetig door deze open dag beweegt, want -en dat verberg ik voor haar – er leven bij mij ook zorgen. Als ze deze school zou kiezen, weet ik namelijk niet of ze háár zouden kiezen. Waar al haar vriendinnen -toevallig allemaal van het plusklasniveau- de scholen voor het uitkiezen hebben, mag zij waarschijnlijk blij zijn als ze met veel pijn en moeite hier mavo mag doen.

Gelukkig hebben we nog even tot bovenstaand scenario wel of niet werkelijkheid wordt. Tot die tijd moet ik accepteren dat open dagen naast het vergaren van informatie ook draaikolken van emoties zijn waar je inspringt. Ik zet me dus maar even schrap.

Terwijl Amber met veel plezier een colablikje laat bewegen met statische elektriciteit (ofzo) kijk ik op mijn horloge.
‘Mars,’ zeg ik zachtjes tegen mijn man ‘op dit moment, precies tien jaar geleden had ik persweeën.’ Want ja, ze is vandaag ook nog eens jarig.