‘Maar mama, hoe weet Sinterklaas eigenlijk dat dat bekertje voor Annabel was bedoeld?’ vraagt Nova.
Shit, shit, shit, denk ik geschrokken.
Mijn meiden hadden naast hun eigen schoenen, ook een schoentje voor onze kat gezet. En bij een gebrek aan kattenschoenen had Nova -de gelovige in ons gezin- voor een klein bekertje gekozen. In de ochtend zat er een kattensnoepje in het bekertje.
‘Weet je Noof, ik weet dat eigenlijk ook niet, maar Sinterklaas weet alles,’ begin ik samenzweerderig, ‘en vorig jaar hadden we ook een bekertje voor Bellie gezet, dus waarschijnlijk heeft de Sint dat onthouden,’ vervolg ik mijn lulverhaal en sta ervan te kijken wat voor onzin ik er allemaal on the spot uit kan kramen. Ik zie de raderen draaien in het hoofdje van mijn kleuter, maar tot mijn opluchting knikt ze.
‘Nog hooguit een jaar,’ zegt mijn vader steeds over de geloofstatus van mijn pientere vijfjarige.
‘Nee!’ roep ik dan steeds, want ik wil deze magische periode zo lang mogelijk rekken. De tijd van grote ogen, verwachtingsvolle gezichtjes en pietenmutsjes op lieve kleuterhoofdjes. Van knusheid, warmte en de belofte dat altijd alles goedkomt. Ik vind het met afstand het allerleukste feest en verheugde me al vanaf een positieve zwangerschapstest op alles wat ik op Sintgebied zou gaan organiseren.
Nu is het met een ongelovige ook leuk hoor, want onze tiener zingt nog dagelijks enthousiast een liedje bij haar sneaker voor de kachel, maar het is toch net even anders dan de blozende wangen van haar zusje. Ik hoop er dus nog lang van te mogen genieten.
Tot die tijd zullen we alert moeten zijn met die observerende kleine meid van ons. Zo mogen er geen restjes inpakpapier in de papierbak liggen, ze mag absoluut niet in mijn kofferbak aka de cadeautjesopslag kijken én we zullen met nóg betere verzinsels op de proppen moeten komen.
‘Hij ziet er anders uit dan in het Sinterklaasjournaal,’ zegt Nova over de Sinterklaas die een paar dagen later ons winkelcentrum bezoekt.
‘Ja, maar in het echt zien dingen er altijd anders uit dan op televisie,’ zegt Marcel snel terwijl we een seconde bezorgd naar elkaar kijken.
‘Oja,’ zegt Nova en we zijn blij dat ze meer aandacht heeft voor alle pieten die door de menigte krioelen dan haar vaders zwakke argument.
Niet snel daarna gaat ze op de foto met de Sint en danst met haar knuistje vol pepernoten -samen met haar zus- op de muziek van het pietenorkest.
Met een brok in mijn keel kijk ik naar mijn blije ukkie en de magie die rond dit hele tafereel voelbaar is, en hoop vurig nog heel lang allerlei onzin uit te mogen kramen.