Het is bedtijd en ik help mijn kleuter met omkleden, als ik het enorme gat in haar onderbroek zie. Wat ben ik blij dat ze vandaag geen zwemles had.

Toen ik wist dat mijn tweede ook een meisje zou zijn was ik zeer content met mijn voornemen om lekker duurzaam alle kleren door te schuiven naar het nieuwe meisje. Daarom liggen bij ons de kasten vol met zakken oude kleding van Amber, de eerste. Op papier een goed idee, maar in de praktijk blijkt niet alles die vier lange jaren opgepropt in een plastic tas in de kast te overleven. Soms haal ik er sokken uit waarvan het elastiek meteen afbrokkelt als ik het aanraak, zitten er vlekken in truitjes die het geheel een armoedige uitstraling geven en blijken er motten in oude jassen te huizen. Maar er zijn ook verborgen gebreken in de vorm van gaten die er gedurende een lange school- en BSO-dag invallen. Het gat in haar onderbroek is daar een veelvoorkomend voorbeeld van. Want ja, ook die worden hier doorgeschoven.

Het is al best vaak voorgekomen dat ik met een twijfelachtig kledingstuk in mijn handen stond, en dat er een licht schuldgevoel oplaaide richting mijn jongste dochter. Die lieverd die bijvoorbeeld deze zomer nog met een zwemvest op het strand zat waarop de naam ‘Amber’ was doorgekrast. Want waar ze een groot deel van de collectie met goed fatsoen echt nog wel kan dragen, twijfel ik soms of er een randje armoedigheid kleeft aan de kleren die ruim vier jaar geleden een ronde –inclusief tig keer wasmachine- hebben meegemaakt.

Daar komt bij dat haar zus wél steeds -mede ingegeven door allerlei groeispurten- in allerlei nieuws gestoken wordt. Het contrast met haar zusje, dat soms van jas tot onderbroek in afdankertjes van ‘House of Amber’ loopt, is dan enorm. Dat zusje bij wie ik een eventueel bedenkelijk gezichtje ook alleen maar hoef te pareren met een ‘Maar Noof, dit is állemaal van Amber geweest!’, waardoor zij vervolgens glunderend voor de spiegel staat, en ik weer eens met een flodderig H&M-etje van ruim vier jaar geleden wegkom. Dat voelt om de een of andere reden niet altijd even jofel. Maar om alles nou weg te gooien?

Ik weet echt dat er een moment komt dat ze niet meer vol trots naar haar Amber-outfit kijkt, dus tot die tijd zal ik nog veel winkelen in onze eigen kast. Ik moet gewoon goed naar de staat van haar gezichtje blijven kijken én de kledingstukken even tegen het licht houden voor ik ze haar aantrek.

Vooral op de dag dat ze zwemles heeft.