‘Ik kan er een boek over schrijven,’ zeg ik vaak over de plek waar ik de afgelopen acht jaar werkzaam was.
In augustus begon ik na acht intense jaren aan een fantastische nieuwe functie. Met leuke mensen, interessante casussen en een nieuwe frisse start. Maar ook met het plotselinge besef dat acht jaar op je hoede zijn niet per se goed voor je is, en dat de stormschade na het wegvallen van een wervelwind uiterst complex kan zijn. Vooral nu de fundering niet meer gecamoufleerd wordt door adrenaline.

Het voelde raar om niet meer te hoeven strijden tegen onrecht, giftige verhoudingen en een continue onrust. Ik heb moeten wennen aan vriendelijkheid zonder achterliggend motief en maakte hierin een heuse detox door.
Maar ergens schaamde ik me ook. Waarom heb ik dit alles me laten aanleunen? Omdat het een droombaan leek waarvoor ik veel obstakels heb moeten trotseren? Omdat ik steeds hoopte dat alles goedkwam? Omdat ik ‘flink zijn’ tot een kunst had verheven? Koppigheid? Stockholm-syndroom? Ik weet het nog steeds niet.

Bij de start van mijn nieuwe baan kwam dus meer kijken dan inlezen, het eigen maken van nieuwe computersystemen en het ontmoeten van nieuwe mensen. Zo was en is ontspanning belangrijker dan ooit. De rust die ik nu -eindelijk- pak werkt als Bepanthen voor de schrale plekken op mijn ziel. Ook ben ik vergroeid met mijn noisecancelling headphones, omdat geluiden me soms nog iets te intens zijn. Verder weet ik eindelijk wat me-time is, en heb ik wandelend een heel podcast-platform uitgespeeld.

Maar al deze rust neem ik niet voor mijn nieuwe baan. Ik doe het voor mijn gezin. Mijn lieve gezin dat weliswaar niet geleden heeft zoals ik, maar wel soms de wrange vluchten plukte van mijn gestreste gemoed. Op die momenten was ik een negatieve moeder, en zo’n moeder wil ik helemaal niet zijn.

‘Jij kan goed boos zijn,’ zei Amber laatst toen we het hadden over wat we goed konden. Dit brak mijn hart en maakte me op allerlei vlakken verdrietig.

Maar no more. Ik heb Marcel die me ten volle steunt in mijn herstel en me nu bijna alles uit handen neemt, mijn geweldige meiden waar ik van geniet, een rustiger hoofd én ik ontdekte laatst weer een nieuwe podcast-serie die ik al wandelend kan bingen. Op deze manier kom ik zeker weten sterker -en niet zo boos- uit de strijd.

Ik eindig dit jaar dus met opgeheven hoofd en een zonnige kijk op de toekomst.

En dat boek? Misschien schrijf ik dat ooit nog eens.