‘Mamaaaa?! Kom eens?!’ roept mijn kleuter voor de zoveelste keer vanuit haar slaapkamer.
‘Nee Nova, ga slapen, nu!’ roept mijn man terug, want die is er onderhand klaar mee.
‘Noof, wat is er?’ vraag ik licht geïrriteerd als ik bij haar bed sta.
‘Ik zoek Tijger,’ zegt ze over haar lievelingsknuffel van het moment. Als ik het dekbed optil blijkt Tijger gewoon onder de dekens te liggen. Maar aan haar gezichtje te zien wist ze dat zelf ook. ‘Sjonge jonge Noof, nu is het klaar hoor!’ roep ik als ik haar deur dicht trek en naar beneden loop.
Mijn geduld is inmiddels wel op, want we zijn nu al zo’n 86 keer om de beurt bij haar geweest. Telkens met een andere reden, variërend van zoeken naar spoorloze knuffels, het goed leggen van een verkeerd liggend dekbed, tot het op een juiste manier neerzetten van een speelgoed-uiltje. De meeste keren zag ik haar bij het betreden van haar kamer ter plekke iets verzinnen, vaak ondersteund door een boevige glimlach.
Ik weet dat ze het gewoon leuk vindt ons te zien, maar na een lange dag willen paps en mams onderhand ook wel eens uitklokken en een serie kijken op de bank. Maar ons moppie heeft geen boodschap aan een klok, en daarom doorlopen we elke avond het riedeltje van roepen, dekens goed leggen, knuffels zoeken en verhalen aanhoren. Dat ze een uitgesproken avondmens is werkt hier niet aan mee.
We kunnen haar natuurlijk best negeren en niet na elke ‘mamaaaa?’ of ‘papaaaa?’ naar boven rennen, maar wat als er nu écht iets is? Brand ofzo. Nee, dan ben ik een iets te grote neuroot.
Met een zucht plof ik neer op onze bank, maar als ik mijn drankje wil pakken klinkt het welbekende ‘Mamaaaa?!’ van boven.
‘Nee Nova!’ roept Marcel verhit in de richting van de trap.
‘Ik ga snel,’ zeg ik terwijl ik weer opsta en neem me voor nu eens opvoedkundig boos te worden.
Wanneer ik haar kamer binnenkom staat ze op haar bed met haar armen wijd naar me uitgespreid.
‘Mama, knuffel,’ zegt ze met een lach en ik kan niet anders dan deze te beantwoorden. Als ze haar armpjes stevig om mijn nek heeft geklemd geeft ze me een dikke kus op mijn wang en fluistert dan heel lief ‘ik hou van jou’ in mijn oor.
Overrompeld door dit moment en met weke knieën zeg ik ‘ik hou ook van jou’ terug.
Uitklokken? Boeiend.