‘Ga je er een blog over schrijven?’ vraagt Amber als we het gehavende roze fietsje van Nova in de garage zetten. Ik zie kapotte spaken, een losse bagagedrager en dat wat er over is van haar Bollo de Beer-bel.
‘Euh, dat weet ik nog niet hoor,’ zeg ik terwijl ik met pijn in mijn buik naar dit slachtoffer van vandalisme kijk.

We hebben Nova’s fiets terug nadat hij dagenlang zoek was. Marcel en ik waren zo stom geweest hem te vergeten op het schoolplein. Omdat Nova er nog niet elke dag mee naar school gaat, zat die fiets nog niet in ons systeem. Dus toen ze na school onverwacht met een vriendinnetje mee naar huis ging, waren we hem totaal vergeten.

‘Waar is Nova’s fiets eigenlijk?’ vroeg Mars pas een paar dagen later. Na wat recherchewerk wisten we dat we hem voor het laatst op het schoolplein hadden gezien. Waar hij, tot mijn grote schrik, na fysieke inspectie niet meer stond. Dat lieve fietsje met de roze lichtjes, gele vlaggetje en kleine mandje voorop. Zorgvuldig geparkeerd door ons ukkie. Ik voelde me de grootste idioot op aarde.
Wat volgde was een intense zoektocht rond de school en door de wijk, zocht ik naar aanknopingspunten door vragen te stellen aan de schooldirecteur en plaatste zélfs een bericht op de lokale Facebook-pagina voor vermiste en gevonden voorwerpen.

Ik nam me vooral plechtig voor om voortaan beter op onze spullen te letten. In tegenstelling tot mijn man, want die zag het hele debacle weer eens van de zonnige kant.
‘Nu moét ze wel op die andere fiets gaan fietsen,’ doelend op de fiets een maatje groter die al een tijd in de garage op haar stond te wachten. Maar die ze weigerde omdat ze op haar roze -en eerlijk gezegd íets te kleine- fietsje zo lekker makkelijk kon opstappen.

En toen belde plotseling school met de mededeling dat Nova’s fiets was gevonden. Jongens uit groep acht hadden hem tijdens het overblijven in de dichtbegroeide bosjes zien liggen en waren erop gaan rijden, waarna Amber hem meteen herkende als de fiets van haar zusje. Geflankeerd door haar juf en vriendinnen, bracht ze de buit vervolgens plechtig naar het lokaal van haar zusje. Een heel spektakel op onze doorgaans rustige school.
‘Zonde van alle beschadigingen, maar zoiets zal ons nu nooit meer gebeuren’ zeg ik die avond tegen Marcel.

‘Ik heb trouwens net Nova’s fiets gehaald,’ zegt Mars een paar dagen later droog.
‘Wat bedoel je?’ vraag ik.
‘Ja, die stond dus nog op het schoolplein,’ zegt hij. Over de iets grotere fiets waar ze nu wel op moét fietsen nu die andere fiets onbruikbaar is geworden.

Dus ja, ik heb er toch maar een blog over geschreven, want misschien leert iemand anders er dan wél van.